Το 1973 ο Πρόεδρος του Ροταριανού Ομίλου Φλωρεντίας, Ιταλίας, Ροτ. Pier Scarcelli στο πλαίσιο της 50ής επετείου από την ίδρυση του Ομίλου πρότεινε ως ιδέα την θεσμοθέτηση ενός βραβείου, με σκοπό την αναγνώριση ανερχομένων νέων ταλαντούχων ανθρώπων στο χώρο των επιστημών και των τεχνών στο όνομα του Leonardo da Vinci, της κορυφαίας αυτής καλλιτεχνικής και επιστημονικής μορφής της Αναγέννησης, που συμβολίζει την υψηλότερη έκφραση του ανθρώπινου πνεύματος και του οποίου η ιδιοφυΐα έχει αφήσει βαθιά σημάδια σε πολλούς τομείς της γνώσης και του πολιτισμού.

Η ιδέα του Ροτ. Pier Scercilli προτάθηκε μέσω του Ροταριανού Ομίλου Φλωρεντίας στους Ροταριανούς Ομίλους Αθηνών Ελλάδος, Tours Γαλλίας και Wien-Ring Αυστρίας, οι οποίοι αποδέχθηκαν με ιδιαίτερη θέρμη την πρόταση αυτή και έτσι το 1974 θεσμοθετήθηκε το Βραβείο Leonardo da Vinci από τους τέσσερις Ροταριανούς Ομίλους. Από το 1979 έως και το 2017 εισήλθαν ως συναθλοθέτες άλλοι επτά (7) Ροταριανοί Όμιλοι από την Ευρώπη, έτσι σήμερα συμμετέχουν συνολικά ένδεκα (11) Ροταριανοί Όμιλοι από αντίστοιχες Ευρωπαϊκές χώρες.

Με το Βραβείο αυτό τιμάται όχι μόνον η κορυφαία καλλιτεχνική και επιστημονική μεγαλοφυΐα του μεγάλου τέκνου της Αναγέννησης, αλλά συγχρόνως και οι Επιστήμες και οι Τέχνες στη σημερινή εποχή, και μάλιστα στο πρόσωπο νέων ανθρώπων που αγωνίζονται για να πετύχουν στον επαγγελματικό στίβο της ζωής.

Η απονομή του Βραβείου γίνεται ετησίως εκ περιτροπής στην έδρα-πόλη του εκάστοτε Ροταριανού Ομίλου, όπου διοργανώνoνται 3ήμερες εκδηλώσεις (Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή) και συνοδεύεται από σημαντικό χρηματικό ποσό (σήμερα το ποσό ανέρχεται στα 12.000,00 ευρώ).  Η επιλογή του βραβευθέντος γίνεται από ειδική επιτροπή του οργανωτού Ροταριανού Ομίλου.

• Ροταριανός Όμιλος ( Έτος) - Όνομα/Τομέας

  24. Μαδρίτης (1998)
      Eig Omada, Σχέδιο (Δημιουγικό σχέδιο)
  25. Άμστερνταμ (1999)
      Benoit Hermans, Γλυπτική
  26. Αθηνών (2000)
      Νικόλαος Φραντζολάς, Ζωγραφική
  27. Βιέννης-Ρίνγκ (2001)
      Renate Motschnig, Μαθηματικά
  28. Τούρ (2002)
      Frédéric Brochet, Επιστήμη Οίνου και Αμπέλου
  29. Φλωρεντίας (2003)
      Roberto Vittori, Αστροναυτική (Αστροναύτης)
  30. Βρυξελλών (2004)
      Françoise Rosier, Ζωγραφική (Συντηρητής έργων)
  31. Λονδίνου (2005)
      Sisdel Dorph-Jensen, Δημιουργός ασημένιων καλλιτεχνημάτων
  32. Βύρτσμπουγκ (2006)
      Rebeca Basile, Βιολογία (Έρευνα συμπεριφοράς μελισσών)
  33. Μαδρίτης (2007)
      Emilio Benito Garcia, Νοσηλευτική (Νοσηλευτική Νοσοκομείου)
  34. Άμστερνταμ (2008)
      Ties Rijcken, Αρχιτεκτονική
  35. Αθηνών (2009)
      Διονύσιος Γραμμένος, Μουσική (Κλαρινετίστας)
  36. Βιέννης-Ρίνγκ (2010)
      Julius Brennecke, Μοριακή Βιοτεχνολογία
  37. Δουβλίνου (2011)
      David O’Reilly, Κινούμενο Σχέδιο
  38. Τούρ (2012)
      Nicolas Monmarche, Πληροφορική
  39. Φλωρεντίας (2013)
      Nicolas Salviolli, Καλές Τέχνες (Συντηρητής μεταλλικών καλλιτεχνικών έργων)
  40. Βρυξελλών (2014)
      Monique Weis, Ιστορικός (Ιστορικός 16ου αιώνα)
  41. Λονδίνου (2015)
      John Saunders, Ιατρική Έρευνα (καρκίνος οισοφάγου)
  42. Βύρτσμπουγκ (2016)
      Stephan Busch, Αεροδιαστημική Επιστήμη και Τεχνολογία
  43. Μαδρίτης (2017)
      Guillermo García Calvo, Μουσική (Διευθυντής Όπερας)
  44. Άμστερνταμ (2018)
      Boyan Slat, Μηχανική (Ρύπανση Ωκεανών)
  45. Φλωρεντίας (2019)
      Ing. Simona Crea, Βιοϊατρική Μηχανική
  46. Βιέννης-Ρίνγκ (2020)
      Ακυρώθηκε

Στις 2 Απριλίου 1977 στην Αίθουσα της Ελληνικής Αρχαιολογικής Εταιρείας έγινε η 3^η ετήσια απονομή του Πανευρωπαϊκού Βραβείου Leonardo Da Vinci. Τιμηθέντες ήσαν οι Γλύπτες Σταύρος Βαλασάκης και Κωνσταντίνος Παλαιολόγου. Την επίδοση του Βραβείου στούς δύο τιμηθέντες έκανε ο Δήμαρχος Αθηναίων Ιωάννης Παπαθεοδώρου.

Προσφώνηση Προέδρου του Ρ.Ο. Αθηνών Ροτ. ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΕΓΟΠΟΥΛΟΥ, Καθηγητού Ε.Μ.Π.

Κύριε Δήμαρχε, Κύριοι Βουλευταί, Κύριοι Σύμβουλοι της Ιταλικής και Αυστριακής Πρεσβείας, Κυρίες και Κύριοι, είναι γνωστή η δημιουργική μεγαλοφυΐα του Λεονάρντο Ντα Βίντσι, ώστε να μην χρειάζεται να αναφερθή κανείς εις το εκπληκτικόν ταλέντον του, εις τις πολλαπλές επιδόσεις του και εις την κατά μοναδικόν τρόπον δημιουργικήν πνοήν, που εμφυσούσε σε κάθε τι, με το οποίον ησχολείτο. Ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι υπήρξε μια πολύπλευρος μεγαλοφυΐα, που ησχολήθη με την ίδιαν επιτυχίαν με τις Επιστήμες, αλλά και με τις καλές Τέχνες.  Και είναι φυσικόν εμάς τους Έλληνας να μας συγκινεί ιδιαιτέρως η καλλιτεχνική δημιουργία του μεγάλου αυτού τέκνου της Αναγεννήσεως, διότι η χώρα μας υπήρξεν η κοιτίς και το λίκνον, μέσα εις το οποίον εγεννήθη, εμεγάλωσε και εμεγαλούργησε η τέχνη και μάλιστα η γλυπτική τέχνη. Η αρχαία Ελληνική Τέχνη δεν στάθηκε ποτέ αδιάφορη έναντι της πραγματικότητος, του γύρω κόσμου που περιβάλλει τον άνθρωπον. Ήταν πάντα ανθρωποκεντρική. Ούτε η στάσις του πνεύματος των Ελλήνων απέναντι εις την Τέχνην ήτο παθητική, υποτεταγμένη εις μοίραν άγνωστον και ανεξιχνίαστον. Η στάσις του Ελληνικού πνεύματος ήταν εκταστική. Η αποδοχή της μοίρας του ανθρώπου ήταν υπερήφανη. Και η Ελληνική Τέχνη, γέννημα αυτού του πνεύματος, στάθηκε αντίκρυ εις τον εξωτερικόν κόσμον σαν αυτούσιον πλάσμα, που έχει την απόλυτον ελευθερίαν να είναι διαφορετικό απ’ αυτόν. Έχει την ελευθερίαν να δίδει, άλλοτε ολιγώτερα και άλλοτε περισσότερα από τον κόσμον αυτόν ή και τα δύο μαζί, και λιγώτερα και περισσότερα ή και τίποτα, ανάλογα με το πως συλλαμβάνει κάθε φορά ο Έλλην τον κόσμον : «Όψις γαρ αδήλων τα φαινόμενα» είπεν ο Αναξαγόρας και ο Δημόκριτος.

Αυτήν την κυριαρχικήν ελευθερίαν της τέχνης αντίκρυ εις τον εξωτερικόν κόσμον, που βαθύτερον κίνητρον έχει την απεριόριστη αναζήτησιν της ουσίας των κοινών νόμων του κόσμου και του πνεύματος, την βλέπομε πραγματοποιημένην εις την Ελληνικήν Τέχνην από την αρχήν της καθαυτό δικής της ιστορίας. Αυτή η ελευθερία έναντι του έξω κόσμου και η αναζήτησις της ουσίας του κόσμου και του πνεύματος, είναι κυρίες και κύριοι, τα κύρια χαρακτηριστικά εφ’ εξής της ελληνικής τέχνης, τα οποία και παραλαμβάνουν κατά την εξέλιξιν της ιστορίας διάφοροι λαοί, διά να τα τοποθετήσουν άλλοτε αυτούσια, άλλοτε κακοποιημένα και άλλοτε πτωχά και ατελή εις τα ιδικά τους δημιουργήματα. Η ευτυχέστερη μεταφορά των στοιχείων αυτών της ελληνικής Τέχνης, έγινε κατά την περίοδον της Αναγεννήσεως εις την Δύσιν από τον Μιχαήλ Άγγελον, τον Λεονάρντο Ντα Βίντσι και άλλους, δι’ αυτό και η εποχή αυτή μας συγκινεί ιδιαιτέρως τους Έλληνας. Την χαράν και την συγκίνησιν των Ελλήνων Ροταριανών ηύξησεν η απόφασις της Επιτροπής Κρίσεως των υποψηφίων διά το Βραβείον Ντα Βίντσι, να απονεμηθή εξ ημισείας εις δύο Έλληνας και μάλιστα Γλύπτας : Τον Κύριον Σταύρον Βαλασάκην και τον Κύριον Κωνσταντίνον Παλαιολόγον. Έτσι το Βραβείον Λεονάρντο Ντα Βίντσι που απονέμεται σήμερα από τους Ομίλους Αθηνών, Βιέννης, Τούρ και Φλωρεντίας γίνεται η γέφυρα, που συνδέει δύο μεγάλες εποχές, αλλά και τέσσαρες λαούς. Συναδέλφωσις της Τέχνης, συναδέλφωσις των λαών, δικαίωσις και ηθική ικανοποίησις δύο νέων ανθρώπων, είναι το αποτέλεσμα της κρίσεως της Επιτροπής Απονομής του Βραβείου Λεονάρντο Ντα Βίντσι. Την ευχαριστούμεν θερμότατα διά την εύστοχον και δικαίαν κρίσιν της, που την καθιστά ευστοχωτέραν και δικαιοτέραν η υπάρχουσα εις το πρακτικόν δικαιολογία απονομής: «Εις αναγνώρισιν της επιτυχούς επιδόσεως αυτών εις την τέχνην του Απελλού και εις ενίσχυσιν των προσπαθειών των προς καλλιτεχνικήν αυτών τελείωσιν».

Κυρίες και Κύριοι, κατά την ομόφωνον κρίσιν της Επιτροπής το Βραβείον Λεονάρντο Ντα Βίντσι απονέμεται κατά το ήμισυ εις τον γλύπτην κύριον Σταύρον Βαλασάκην και κατά τα ήμισυ εις τον γλύπτην κύριον Κωνσταντίνον Παλαιολόγον.

Παρουσίασις των τιμωμένων  ΣΤΑΥΡΟΥ ΒΑΛΑΣΑΚΗ και ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΥ υπό του Προέδρου του Ομίλου Αθηνών Ροτ. Ιωάννου Τεγοπούλου

Ο Σταύρος Αντωνίου Βαλασάκης εγεννήθη εις το Ηράκλειον Κρήτης το 1937, όπου μετά τας βασικάς σπουδάς ήλθεν εις Αθήνας. Κατόπιν εισιτηρίων εξετάσεων ενεγράφη εις την ανωτάτην Σχολήν Καλών Τεχνών, από την οποίαν και απεφοίτησεν το 1965. Κατά την διάρκειαν των σπουδών του ηναγκάσθη να εργάζεται, διότι οι γονείς του είχον 6 παιδιά και ήτο αδύνατον να τον βοηθήσουν εις τας σπουδάς του. Παρ’όλας τας δυσχερείας που αντιμετώπισεν, εις την Σχολήν, είχεν αρίστη επίδοσιν και επροτάθη δι’ υποτροφίαν, την οποίαν και έλαβον από το Ίδρυμα Κρατικών Υποτροφιών. Καθ’όλην την διάρκειαν της φοιτήσεώς του (1960-1965) και μετά, ειργάζετο ως βοηθός εις το εργαστήριον του καθηγητού κυρίου Ιωάννου Παππά, από τον οποίον είχεν την ευκαιρίαν να μάθη πάρα πολλά πράγματα επάνω εις την Γλυπτικήν. Αφού έλαβεν το πτυχίον του ειργάσθη επί 3 έτη περίπου ως Γλύπτης εις το Εθνικόν Μουσείον. Συγχρόνως με τα περιωρισμένα μέσα που διέθετε εδημιούργησεν ένα ιδικόν του εργαστήριον, όπου μπορούσε πλέον να μετουσιώνη σε πραγματικότητα τις εσωτερικές καλλιτεχνικές του ανησυχίες και εμπνεύσεις. Έχει λάβει μέρος εις 3 Πανελληνίους Εκθέσεις με έργα του καθώς επίσης και εις αρκετές ομαδικές. Πολλά έργα του έχουν αγορασθή από ιδιώτας εις την Ελλάδα και το εξωτερικόν.

Ο κύριος Κωνσταντίνος Παλαιολόγος εγεννήθη εις το Ροδολίβο Σερρών, εν έτει 1939.  Αφού αποπεράτωσε τας γυμνασιακάς σπουδάς του με βαθμόν άριστα (19), εισήχθη κατόπιν εξετάσεων, εις την Ανωτάτην Σχολήν Καλών Τεχνών του Εθνικού Μετσοβείου Πολυτεχνείου, όπου εσπούδασεν Γλυπτικήν και Ζωγραφικήν. Εις την γλυπτικήν κυρίως με τον Καθηγητήν κ. Αθανάσιον Απάρτην, εις την Ζωγραφικήν με τους καθηγητάς κ. Ανδρέαν Γεωργιάδην και Ιωάννην Μόραλην. Αφού αποπεράτωσε τας εν τω Πολυτεχνείω Σπουδάς του, έλαβεν υποτροφίαν από την «Εταιρείαν Μακεδονικών Σπουδών». Εμελέτησε εις τα μουσεία της αλλοδαπής πολλά έργα τέχνης και εγνώρισε την τεχνοτροπίων πολλών καλλιτεχνών της Ευρώπης. Έργα του ευρίσκονται εις ανώτατα πνευματικά ιδρύματα επίσης εις την Εθνικήν Πινακοθήκην Αθηνών, εις Μουσεία της Ευρώπης, την Πινακοθήκην Δήμου Αθηναίων, την Πινακοθήκην Δήμου Σερρών, την Πινακοθήκην του Υπουργείου Πολιτισμού και Επιστημών και εις Πανεπιστήμιον της χώρας μας. Επίσης εις ιδιωτικάς συλλογάς της Ελλάδος και του εξωτερικού.

Κυρίες και Κύριοι, σας ανέφερα δι’ολίγων τα βιογραφικά στοιχεία των δύο καλλιτεχνών κυρίων Σταύρου Βαλασάκη και Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, εις τους οποίους καθ’ομόφωνον κρίσιν της Επιτροπής απονέμεται το Βραβείον Λεονάρντο Ντα Βίντσι, αποτελούμενον εξ ειδικού Μεταλλίου μετά τιμητικού εκ Περγαμηνής Διπλώματος και συνοδευομένου εκ ποσού 2.000.000 Λιρεττών εις ελληνικάς δραχμάς. Το Διοικητικόν Συμβούλιον του Ροταριανού Ομίλου Αθηνών συγχαίρει θερμότατα τους δύο βραβευθέντας καλλιτέχνας και τους εύχεται εκ βάθους καρδίας και εις ανώτατα.

Οι βραβευθέντες με το βραβείον Leonardo Da Vinci είπαν :

Σταύρος Βαλασάκης : Κυρίες και Κύριοι, βαθειά συγκίνησις και ανέκφραστη ευγνωμοσύνη πλημμυρίζουν την ψυχή μου τόσον έντονα την στιγμήν αυτήν, ώστε με μεγάλην δυσκολίαν να έχω την τιμήν να απευθύνω προς όλους Σας, που συντελέσατε με οποιοδήποτε τρόπον εις την πραγματοποίησιν της ευτυχισμένης αυτής στιγμής, ένα μεγάλο, ειλικρινές βγαλμένο από τα τρίσβαθα της ψυχής μου «Ευχαριστώ». Το ευχαριστώ αυτό το απευθύνω προς τους τέσσερις Ροταριανούς  Ομίλους  Αθηνών, Βιέννης, Τούρ και Φλωρεντίας, που καθιέρωσαν το βραβείον αυτό και δίδουν έτσι την ευκαιρίαν σε νέους καλλιτέχνας να μετουσιώνουν σε πραγματικότητα όνειρα και ελπίδες. Ευχαριστώ θερμότατα ακόμη την τιμητικήν επιτροπήν, που με την παρουσίαν της, όχι μόνον προσδίδει αίγλην και λαμπρότητα εις την ωραίαν αυτήν εκδήλωσιν, αλλά και ενισχύει ηθικώς τον έχοντα την τιμήν να σας ομιλή. Το ίδιον θερμά και εγκάρδια ευχαριστώ Σας όλους, που με την παρουσία σας τιμάτε τους τιμηθέντας, αλλά και τους τιμήσαντας. Κυρίες και κύριοι, ο άνθρωπος από το διάβα της ζωής του, διατηρεί πάντα πολλές και ποικίλες αναμνήσεις, που σφραγίζουν ανεξίτηλα τον βίον του και αιχμαλωτίζουν την μνήμην του. Να είσθε βέβαιοι, πως η πολυτιμώτερη, η πιο σπάνια, η πιο γοητευτική και πιο ευτυχισμένη ανάμνησι της ζωής μου, θα είναι η σημερινή ημέρα, την οποίαν οφείλω εις όλους Σας και την αγάπην σας και διά την οποίαν σας ευχαριστώ θερμά. Η ηθική δύναμις του σημερινού βραβείου, θα με βοηθήσουν ασφαλώς εις τον σκοπόν της ζωής μου : Την αδιάσπαστον προσπάθειαν εις την καλλιέργειαν της τέχνης.

Κωνσταντίνος Παλαιολόγος : Κυρίαι και Κύριοι, η απονομή εις εμέ του Διεθνούς Βραβείου «Λεονάρντο Ντα Βίντσι» βαθυτάτην μου προξένησε συγκίνησιν. Εκφράζω απείρους ευχαριστίας εις την Επιτροπήν του Διεθνούς τούτου Βραβείου και απευθύνω αισθήματα ευγνωμοσύνης εις όσους με έκριναν άξιον της απονομής ταύτης. Η ηθική σημασία την οποίαν εγκλείει η έννοια του Βραβείου τούτου καταυγάζει την συνείδησιν κάθε τιμωμένου, ο οποίος προϋποτίθεται ότι τείνει με το έργον του εις κάποιαν τελειότητα καθ’ υπόδειγμα πάντοτε του μεγαλοφυιούς και μοναδικού εις δημιουργικότητα καλλιτέχνου και διανοητού της Ιταλίας. Ο βίος και το έργον του μεγάλου Λεονάρντο ντα Βίντσι αποτελούν παράδειγμα πνευματικών επιτευγμάτων ανεπανάληπτον διά μέσου των αιώνων, εις όσους επιχειρούν συστηματικώς να μελετήσουν τα άφθαρτα θησαυρίσματα της τέχνης και τα απύθμενα βάθη του ανθρωπισμού. Ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι αποτελεί πηγήν ακένωτον εμπνεύσεων και δημιουργίας διά κάθε καλλιτέχνην, διότι είναι ο καλλιτέχνης αριστουργημάτων παγκοσμίου σημασίας. Διά τούτο και το σήμερον απονεμόμενον βραβείον έχει ιδιαιτέραν αξίαν και ξεχωριστήν σημασίαν και νόημα διά τον έχοντα την τιμήν να σας ομιλή. Αυτό το νόημα, κυρίαι και κύριοι, το αντιλαμβάνομαι καλώς καθώς και την έξοχον τιμήν, η οποία μου γίνεται την στιγμήν αυτήν. Δι’αυτό και σας διαβεβαιώ κατά τον επισημότερον τρόπον, ότι μόνος στόχος και μόνη επιδίωξις εις την ζωή μου θα είναι η θεραπεία της Τέχνης και μόνον. Σας ευχαριστώ.

Στις 2 Απριλίου 1977 στην Αίθουσα της Ελληνικής Αρχαιολογικής Εταιρείας έγινε η 3^η ετήσια απονομή του Πανευρωπαϊκού Βραβείου Leonardo Da Vinci. Τιμηθέντες ήσαν οι Γλύπτες Σταύρος Βαλασάκης και Κωνσταντίνος Παλαιολόγου. Την επίδοση του Βραβείου στούς δύο τιμηθέντες έκανε ο Δήμαρχος Αθηναίων Ιωάννης Παπαθεοδώρου.

Προσφώνηση Προέδρου του Ρ.Ο. Αθηνών Ροτ. ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΕΓΟΠΟΥΛΟΥ, Καθηγητού Ε.Μ.Π.

Κύριε Δήμαρχε, Κύριοι Βουλευταί, Κύριοι Σύμβουλοι της Ιταλικής και Αυστριακής Πρεσβείας, Κυρίες και Κύριοι, είναι γνωστή η δημιουργική μεγαλοφυΐα του Λεονάρντο Ντα Βίντσι, ώστε να μην χρειάζεται να αναφερθή κανείς εις το εκπληκτικόν ταλέντον του, εις τις πολλαπλές επιδόσεις του και εις την κατά μοναδικόν τρόπον δημιουργικήν πνοήν, που εμφυσούσε σε κάθε τι, με το οποίον ησχολείτο. Ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι υπήρξε μια πολύπλευρος μεγαλοφυΐα, που ησχολήθη με την ίδιαν επιτυχίαν με τις Επιστήμες, αλλά και με τις καλές Τέχνες.  Και είναι φυσικόν εμάς τους Έλληνας να μας συγκινεί ιδιαιτέρως η καλλιτεχνική δημιουργία του μεγάλου αυτού τέκνου της Αναγεννήσεως, διότι η χώρα μας υπήρξεν η κοιτίς και το λίκνον, μέσα εις το οποίον εγεννήθη, εμεγάλωσε και εμεγαλούργησε η τέχνη και μάλιστα η γλυπτική τέχνη. Η αρχαία Ελληνική Τέχνη δεν στάθηκε ποτέ αδιάφορη έναντι της πραγματικότητος, του γύρω κόσμου που περιβάλλει τον άνθρωπον. Ήταν πάντα ανθρωποκεντρική. Ούτε η στάσις του πνεύματος των Ελλήνων απέναντι εις την Τέχνην ήτο παθητική, υποτεταγμένη εις μοίραν άγνωστον και ανεξιχνίαστον. Η στάσις του Ελληνικού πνεύματος ήταν εκταστική. Η αποδοχή της μοίρας του ανθρώπου ήταν υπερήφανη. Και η Ελληνική Τέχνη, γέννημα αυτού του πνεύματος, στάθηκε αντίκρυ εις τον εξωτερικόν κόσμον σαν αυτούσιον πλάσμα, που έχει την απόλυτον ελευθερίαν να είναι διαφορετικό απ’ αυτόν. Έχει την ελευθερίαν να δίδει, άλλοτε ολιγώτερα και άλλοτε περισσότερα από τον κόσμον αυτόν ή και τα δύο μαζί, και λιγώτερα και περισσότερα ή και τίποτα, ανάλογα με το πως συλλαμβάνει κάθε φορά ο Έλλην τον κόσμον : «Όψις γαρ αδήλων τα φαινόμενα» είπεν ο Αναξαγόρας και ο Δημόκριτος.

Αυτήν την κυριαρχικήν ελευθερίαν της τέχνης αντίκρυ εις τον εξωτερικόν κόσμον, που βαθύτερον κίνητρον έχει την απεριόριστη αναζήτησιν της ουσίας των κοινών νόμων του κόσμου και του πνεύματος, την βλέπομε πραγματοποιημένην εις την Ελληνικήν Τέχνην από την αρχήν της καθαυτό δικής της ιστορίας. Αυτή η ελευθερία έναντι του έξω κόσμου και η αναζήτησις της ουσίας του κόσμου και του πνεύματος, είναι κυρίες και κύριοι, τα κύρια χαρακτηριστικά εφ’ εξής της ελληνικής τέχνης, τα οποία και παραλαμβάνουν κατά την εξέλιξιν της ιστορίας διάφοροι λαοί, διά να τα τοποθετήσουν άλλοτε αυτούσια, άλλοτε κακοποιημένα και άλλοτε πτωχά και ατελή εις τα ιδικά τους δημιουργήματα. Η ευτυχέστερη μεταφορά των στοιχείων αυτών της ελληνικής Τέχνης, έγινε κατά την περίοδον της Αναγεννήσεως εις την Δύσιν από τον Μιχαήλ Άγγελον, τον Λεονάρντο Ντα Βίντσι και άλλους, δι’ αυτό και η εποχή αυτή μας συγκινεί ιδιαιτέρως τους Έλληνας. Την χαράν και την συγκίνησιν των Ελλήνων Ροταριανών ηύξησεν η απόφασις της Επιτροπής Κρίσεως των υποψηφίων διά το Βραβείον Ντα Βίντσι, να απονεμηθή εξ ημισείας εις δύο Έλληνας και μάλιστα Γλύπτας : Τον Κύριον Σταύρον Βαλασάκην και τον Κύριον Κωνσταντίνον Παλαιολόγον. Έτσι το Βραβείον Λεονάρντο Ντα Βίντσι που απονέμεται σήμερα από τους Ομίλους Αθηνών, Βιέννης, Τούρ και Φλωρεντίας γίνεται η γέφυρα, που συνδέει δύο μεγάλες εποχές, αλλά και τέσσαρες λαούς. Συναδέλφωσις της Τέχνης, συναδέλφωσις των λαών, δικαίωσις και ηθική ικανοποίησις δύο νέων ανθρώπων, είναι το αποτέλεσμα της κρίσεως της Επιτροπής Απονομής του Βραβείου Λεονάρντο Ντα Βίντσι. Την ευχαριστούμεν θερμότατα διά την εύστοχον και δικαίαν κρίσιν της, που την καθιστά ευστοχωτέραν και δικαιοτέραν η υπάρχουσα εις το πρακτικόν δικαιολογία απονομής: «Εις αναγνώρισιν της επιτυχούς επιδόσεως αυτών εις την τέχνην του Απελλού και εις ενίσχυσιν των προσπαθειών των προς καλλιτεχνικήν αυτών τελείωσιν».

Κυρίες και Κύριοι, κατά την ομόφωνον κρίσιν της Επιτροπής το Βραβείον Λεονάρντο Ντα Βίντσι απονέμεται κατά το ήμισυ εις τον γλύπτην κύριον Σταύρον Βαλασάκην και κατά τα ήμισυ εις τον γλύπτην κύριον Κωνσταντίνον Παλαιολόγον.

Παρουσίασις των τιμωμένων  ΣΤΑΥΡΟΥ ΒΑΛΑΣΑΚΗ και ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΥ υπό του Προέδρου του Ομίλου Αθηνών Ροτ. Ιωάννου Τεγοπούλου

Ο Σταύρος Αντωνίου Βαλασάκης εγεννήθη εις το Ηράκλειον Κρήτης το 1937, όπου μετά τας βασικάς σπουδάς ήλθεν εις Αθήνας. Κατόπιν εισιτηρίων εξετάσεων ενεγράφη εις την ανωτάτην Σχολήν Καλών Τεχνών, από την οποίαν και απεφοίτησεν το 1965. Κατά την διάρκειαν των σπουδών του ηναγκάσθη να εργάζεται, διότι οι γονείς του είχον 6 παιδιά και ήτο αδύνατον να τον βοηθήσουν εις τας σπουδάς του. Παρ’όλας τας δυσχερείας που αντιμετώπισεν, εις την Σχολήν, είχεν αρίστη επίδοσιν και επροτάθη δι’ υποτροφίαν, την οποίαν και έλαβον από το Ίδρυμα Κρατικών Υποτροφιών. Καθ’όλην την διάρκειαν της φοιτήσεώς του (1960-1965) και μετά, ειργάζετο ως βοηθός εις το εργαστήριον του καθηγητού κυρίου Ιωάννου Παππά, από τον οποίον είχεν την ευκαιρίαν να μάθη πάρα πολλά πράγματα επάνω εις την Γλυπτικήν. Αφού έλαβεν το πτυχίον του ειργάσθη επί 3 έτη περίπου ως Γλύπτης εις το Εθνικόν Μουσείον. Συγχρόνως με τα περιωρισμένα μέσα που διέθετε εδημιούργησεν ένα ιδικόν του εργαστήριον, όπου μπορούσε πλέον να μετουσιώνη σε πραγματικότητα τις εσωτερικές καλλιτεχνικές του ανησυχίες και εμπνεύσεις. Έχει λάβει μέρος εις 3 Πανελληνίους Εκθέσεις με έργα του καθώς επίσης και εις αρκετές ομαδικές. Πολλά έργα του έχουν αγορασθή από ιδιώτας εις την Ελλάδα και το εξωτερικόν.

Ο κύριος Κωνσταντίνος Παλαιολόγος εγεννήθη εις το Ροδολίβο Σερρών, εν έτει 1939.  Αφού αποπεράτωσε τας γυμνασιακάς σπουδάς του με βαθμόν άριστα (19), εισήχθη κατόπιν εξετάσεων, εις την Ανωτάτην Σχολήν Καλών Τεχνών του Εθνικού Μετσοβείου Πολυτεχνείου, όπου εσπούδασεν Γλυπτικήν και Ζωγραφικήν. Εις την γλυπτικήν κυρίως με τον Καθηγητήν κ. Αθανάσιον Απάρτην, εις την Ζωγραφικήν με τους καθηγητάς κ. Ανδρέαν Γεωργιάδην και Ιωάννην Μόραλην. Αφού αποπεράτωσε τας εν τω Πολυτεχνείω Σπουδάς του, έλαβεν υποτροφίαν από την «Εταιρείαν Μακεδονικών Σπουδών». Εμελέτησε εις τα μουσεία της αλλοδαπής πολλά έργα τέχνης και εγνώρισε την τεχνοτροπίων πολλών καλλιτεχνών της Ευρώπης. Έργα του ευρίσκονται εις ανώτατα πνευματικά ιδρύματα επίσης εις την Εθνικήν Πινακοθήκην Αθηνών, εις Μουσεία της Ευρώπης, την Πινακοθήκην Δήμου Αθηναίων, την Πινακοθήκην Δήμου Σερρών, την Πινακοθήκην του Υπουργείου Πολιτισμού και Επιστημών και εις Πανεπιστήμιον της χώρας μας. Επίσης εις ιδιωτικάς συλλογάς της Ελλάδος και του εξωτερικού.

Κυρίες και Κύριοι, σας ανέφερα δι’ολίγων τα βιογραφικά στοιχεία των δύο καλλιτεχνών κυρίων Σταύρου Βαλασάκη και Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, εις τους οποίους καθ’ομόφωνον κρίσιν της Επιτροπής απονέμεται το Βραβείον Λεονάρντο Ντα Βίντσι, αποτελούμενον εξ ειδικού Μεταλλίου μετά τιμητικού εκ Περγαμηνής Διπλώματος και συνοδευομένου εκ ποσού 2.000.000 Λιρεττών εις ελληνικάς δραχμάς. Το Διοικητικόν Συμβούλιον του Ροταριανού Ομίλου Αθηνών συγχαίρει θερμότατα τους δύο βραβευθέντας καλλιτέχνας και τους εύχεται εκ βάθους καρδίας και εις ανώτατα.

Οι βραβευθέντες με το βραβείον Leonardo Da Vinci είπαν :

Σταύρος Βαλασάκης : Κυρίες και Κύριοι, βαθειά συγκίνησις και ανέκφραστη ευγνωμοσύνη πλημμυρίζουν την ψυχή μου τόσον έντονα την στιγμήν αυτήν, ώστε με μεγάλην δυσκολίαν να έχω την τιμήν να απευθύνω προς όλους Σας, που συντελέσατε με οποιοδήποτε τρόπον εις την πραγματοποίησιν της ευτυχισμένης αυτής στιγμής, ένα μεγάλο, ειλικρινές βγαλμένο από τα τρίσβαθα της ψυχής μου «Ευχαριστώ». Το ευχαριστώ αυτό το απευθύνω προς τους τέσσερις Ροταριανούς  Ομίλους  Αθηνών, Βιέννης, Τούρ και Φλωρεντίας, που καθιέρωσαν το βραβείον αυτό και δίδουν έτσι την ευκαιρίαν σε νέους καλλιτέχνας να μετουσιώνουν σε πραγματικότητα όνειρα και ελπίδες. Ευχαριστώ θερμότατα ακόμη την τιμητικήν επιτροπήν, που με την παρουσίαν της, όχι μόνον προσδίδει αίγλην και λαμπρότητα εις την ωραίαν αυτήν εκδήλωσιν, αλλά και ενισχύει ηθικώς τον έχοντα την τιμήν να σας ομιλή. Το ίδιον θερμά και εγκάρδια ευχαριστώ Σας όλους, που με την παρουσία σας τιμάτε τους τιμηθέντας, αλλά και τους τιμήσαντας. Κυρίες και κύριοι, ο άνθρωπος από το διάβα της ζωής του, διατηρεί πάντα πολλές και ποικίλες αναμνήσεις, που σφραγίζουν ανεξίτηλα τον βίον του και αιχμαλωτίζουν την μνήμην του. Να είσθε βέβαιοι, πως η πολυτιμώτερη, η πιο σπάνια, η πιο γοητευτική και πιο ευτυχισμένη ανάμνησι της ζωής μου, θα είναι η σημερινή ημέρα, την οποίαν οφείλω εις όλους Σας και την αγάπην σας και διά την οποίαν σας ευχαριστώ θερμά. Η ηθική δύναμις του σημερινού βραβείου, θα με βοηθήσουν ασφαλώς εις τον σκοπόν της ζωής μου : Την αδιάσπαστον προσπάθειαν εις την καλλιέργειαν της τέχνης.

Κωνσταντίνος Παλαιολόγος : Κυρίαι και Κύριοι, η απονομή εις εμέ του Διεθνούς Βραβείου «Λεονάρντο Ντα Βίντσι» βαθυτάτην μου προξένησε συγκίνησιν. Εκφράζω απείρους ευχαριστίας εις την Επιτροπήν του Διεθνούς τούτου Βραβείου και απευθύνω αισθήματα ευγνωμοσύνης εις όσους με έκριναν άξιον της απονομής ταύτης. Η ηθική σημασία την οποίαν εγκλείει η έννοια του Βραβείου τούτου καταυγάζει την συνείδησιν κάθε τιμωμένου, ο οποίος προϋποτίθεται ότι τείνει με το έργον του εις κάποιαν τελειότητα καθ’ υπόδειγμα πάντοτε του μεγαλοφυιούς και μοναδικού εις δημιουργικότητα καλλιτέχνου και διανοητού της Ιταλίας. Ο βίος και το έργον του μεγάλου Λεονάρντο ντα Βίντσι αποτελούν παράδειγμα πνευματικών επιτευγμάτων ανεπανάληπτον διά μέσου των αιώνων, εις όσους επιχειρούν συστηματικώς να μελετήσουν τα άφθαρτα θησαυρίσματα της τέχνης και τα απύθμενα βάθη του ανθρωπισμού. Ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι αποτελεί πηγήν ακένωτον εμπνεύσεων και δημιουργίας διά κάθε καλλιτέχνην, διότι είναι ο καλλιτέχνης αριστουργημάτων παγκοσμίου σημασίας. Διά τούτο και το σήμερον απονεμόμενον βραβείον έχει ιδιαιτέραν αξίαν και ξεχωριστήν σημασίαν και νόημα διά τον έχοντα την τιμήν να σας ομιλή. Αυτό το νόημα, κυρίαι και κύριοι, το αντιλαμβάνομαι καλώς καθώς και την έξοχον τιμήν, η οποία μου γίνεται την στιγμήν αυτήν. Δι’αυτό και σας διαβεβαιώ κατά τον επισημότερον τρόπον, ότι μόνος στόχος και μόνη επιδίωξις εις την ζωή μου θα είναι η θεραπεία της Τέχνης και μόνον. Σας ευχαριστώ.

Ο Δήμαρχος Αθηναίων Ιωάννης Παπαθεοδώρου επιδίδει το Βραβείο Leonardo da Vinci στους Γλύπτες Σταύρο Βαλασάκη (αριστερά) και Κωνσταντίνο Παλαιολόγο (δεξιά)

Στις 23 Μαίου 1982 στην Αίθουσα Τελετών του Εθνικού Ιστορικού Μουσείου (πρ. Μέγαρο Παλαιάς Βουλής) πραγματοποιήθηκε η 8^η ετήσια απονομή του Βραβείου Leonardo da Vinci. Την εκδήλωση απονομής τίμησε με την παρουσία του ο τ.Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Τσάτσος, ο οποίος επέδωσε το Βραβείο στον τιμηθέντα Πιανίστα Δημήτρη Σγούρο.

Προσφώνησις του Προέδρου του Ροταριανού
Ομίλου Αθηνών Ροτ. ΑΛΕΚΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΗ

Κύριε Πρόεδρε και Κυρία Τσάτσου, Κύριοι Πρέσβεις, Κύριε Πρόεδρε της Ακαδημίας Αθηνών, αγαπητοί Πρόεδροι και Συνάδελφοι των Ομίλων Φλωρεντίας, Τούρ, Βιέννης-Ring και Μαδρίτης, Κυρίες και Κύριοι, ο Ροταριανός Όμιλος Αθηνών είναι ιδιαιτέρως ευτυχής, που με την τιμητικήν παρουσίαν σας λαμπρύνετε την σεμνήν αυτήν τελετήν της απονομής του Πανευρωπαϊκού Βραβείου Leonardo da Vinci, και δεικνύετε το ενδιαφέρον και την αγάπην σας διά το Ρόταρυ και την δράσιν του, κοινωνικήν και πολιτιστικήν, που αγκαλιάζει ολόκληρον την ζωήν του ανθρώπου και επιδιώκει ένα ευτυχέστερον μέλλον δι’όλους. Ιδιαιτέρως, όμως, θα ήθελα την στιγμήν αυτήν να καλωσορίσω εις την χώραν μας τους επιφανείς ξένους Ροταριανούς των Ομίλων Φλωρεντίας, Τούρ, Βιέννης-Ring και Μαδρίτης, που ευρίσκονται σήμερα μαζί μας και οι οποίοι διέθεσαν πολύτιμον χρόνον, διά να επισκεφθούν την Ελλάδα μας και να μας προσφέρουν την χαράν, της παρουσίας των και την τιμητικήν συμμετοχήν των εις την ωραίαν αυτήν εκδήλωσιν. Αγαπητοί Ροταριανοί Συνάδελφοι, συναθλοθέται εις το βραβείον και συνεργάται εις την άσκησιν του καλού και του ωραίου, σας εύχομαι το «καλώς ήλθατε» εις την χώραν του Ξενίου Διός, εις την οποίαν είμαι βέβαιος πως θα περάσετε χαρούμενα και ευχάριστα τον ολίγον χρόνον που θα μείνετε εις αυτήν. Κυρίες και Κύριοι, συγκεντρώθημεν σήμερον εις τον ιστορικόν αυτόν χώρον, προκειμένου να απονείμωμεν δι’ ένατον χρόνον και διά δευτέραν φοράν εις την Ελλάδα το Βραβείον Leonardo Da Vinci. Είναι ένα βραβείον που σαν στόχον του έχει να βοηθήσει ηθικώς και υλικώς και να ενθαρρύνει νέους καλλιτέχνας και επιστήμονας και να προβάλη το έργον τους. Η καθιέρωσις του βραβείου αυτού οφείλεται εις την πρωτοβουλίαν του Ροταριανού Ομίλου Φλωρεντίας και φέρει το όνομα του μεγάλου τέκνου της Αναγεννήσεως, διά να τιμηθούν επάξια εις το πρόσωπον νέων ανθρώπων η εργατικότης, το ήθος, η δεξιοτεχνία, η επίδοσις και το ταλέντο εις τας επιστήμας και τας τέχνας. Η σημερινή απονομή τοποθετείται εις τα πλαίσια της ιδιαιτέρως αγάπης προς τους νέους μας που αισθάνεται το Ρόταρυ. Τους νέους εκείνους, που καλλιεργούν την τέχνην και την επιστήμην και καλλιεργούνται συγχρόνως, προάγοντας τας επιστήμας και αναπτύσσοντας τας τέχνας επ’ αγαθώ της ανθρωπότητος. Κυρίες, δεσποινίδες και Κύριοι, σας ευχαριστώ και πάλιν διά την ενθουσιώδη συμμετοχήν σας εις την απονομήν αυτήν. Αγαπητοί Συνάδελφοι των Ομίλων Φλωρεντίας, Βιέννης-Ring, Τούρ και Μαδρίτης σας ευχαριστώ γιατί διανύσατε χιλιάδες χιλιόμετρα για να παραστήτε εις την σημερινήν τελετήν. Να είσθε βέβαιοι, ότι το Βραβείον που σήμερα από κοινού απονέμομεν, καταξιώνεται κατά τον καλύτερον τρόπον εις την χώραν αυτήν. Γιατί αυτή η χώρα, που σας υποδέχεται εγκάρδια και με αισθήματα φιλίας και αγάπης, υπήρξε το λίκνον και η τροφός των επιστημών, των Τεχνών και του Ευρωπαικού πολιτισμού.

Παρουσίασις του τιμωμένου ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΣΓΟΥΡΟΥ υπό του Προέδρου του Ομίλου Αθηνών Ροτ. Αλέκου Κωνσταντίνη

Κύριε Πρόεδρε, Κυρίες και Κύριοι, αγαπητοί Ροταριανοί Συνάδελφοι, είναι γνωστή η δημιουργική μεγαλοφυΐα του Λεονάρντο Ντα Βίντσι, εις τις πολλαπλές επιδόσεις του και εις την κατά μοναδικόν τρόπον δημιουργικήν του πνοήν. Υπήρξε μια πολύπλευρος προσωπικότης, που ησχολήθη με την ιδίαν επιτυχίαν τόσον με τις Επιστήμες όσον και με τις Καλές Τέχνες.  Και είναι φυσικόν εμάς τους Έλληνας να μας συγκινεί ιδιαιτέρως η καλλιτεχνική δημιουργία του μεγάλου αυτού τέκνου της Αναγεννήσεως, διότι η χώρα μας υπήρξεν η κοιτίς και το λίκνον,  μέσα εις το οποίον εγεννήθη, εμεγάλωσε και εμεγαλούργησε η Τέχνη. Η αρχαία Ελληνική Τέχνη δεν στάθηκε ποτέ αδιάφορη έναντι της πραγματικότητος, του γύρω κόσμου που περιβάλλει τον άνθρωπον. Και εις την προκειμένην περίπτωσιν, ο νεαρός Δημήτρης Σγούρος που σήμερα τιμάται με το βραβείον Leonarda da Vinci, είναι η μουσική ιδιοφυΐα που επέλεξεν η Επιτροπή. Η χαρά και η συγκίνησις των Ελλήνων Ροταριανών είναι πολύ μεγάλη, διότι η Επιτροπή Κρίσεως δι’ομοφώνου αποφάσεώς της απονέμει το βραβείον αυτό εις τον νεαρόν Έλληνα Πιανίστα Δημήτρη Σγούρον 12 ετών. Έτσι, το βραβείον Leonardo Da Vinci, που αθλοθετήθηκε από τους Ροταριανούς Ομίλους Αθηνών, Φλωρεντίας, Τούρ, Βιέννης-Ring και Μαδρίτης γίνεται η γέφυρα που συνδέει πέντε λαούς της Ευρώπης : Την Ελλάδα, Ιταλίαν, Γαλλίαν, Αυστρίαν και την Ισπανίαν, συσφίγγει τους δεσμούς φιλίας και προάγει την ειρήνην εις τον κόσμον μας. Συναδέλφωσις της Τέχνης, συναδέλφωσις των λαών, δικαίωσις και ηθική ικανοποίησις ενός νέου ανθρώπου, του Δημήτρη Σγούρου, είναι, λοιπόν το Βραβείον αυτό. Αλλά, καίτοι ο νεαρός Δημήτρης είναι σχεδόν γνωστός εις όλους μας, μια και η φήμη του έχει ξεπεράσει τα όρια της Πατρίδος μας θα σας διαβάσω, αντί των τυπικών βιογραφικών στοιχείων, ένα απόσπασμα από μία ολοσέλιδη κριτική με φωτογραφία του που εδημοσίευσεν η εφημερίδα New York Post εις τας 16 Απριλίου 1982 επ’ ευκαιρία ενός κονσέρτου που έδωσε.

Γράφει λοιπόν ως κυρία σελίδα : «Πιανιστικό Θαύμα του Αιώνα : Κύριε Μότσαρτ, Κύριε Λιστ, πήτε hallow στον κύριο Σγούρο...... Έχει επωνομασθεί το θαύμα του αιώνα στο πιάνο. Τον ζητωκραύγασαν σ’όλη την Ευρώπη. Μερικοί κορυφαίοι μουσικοί τον συνέδεσαν με τον Μότσαρτ και τον Λιστ. Είναι 12 χρονών και φαινόμενο πιάνου και χθες βράδυ έκανε το Αμερικανικόν ντεπούτο του στο Κάρνεγκυ Χωλ με την Εθνικήν Συμφωνικήν Ορχήστρα υπό την διεύθυνσι του Μιροσλάβ Ροστρόποβιτς. Στις δοκιμές ο Ροστρόποβιτς απεκάλεσε το αγόρι από την Αθήνα ιδιοφυΐα. Έχει τόσο υψηλή γνώμη γι’αυτόν, ώστε ο νεαρός Σγούρος αντικατέστησε τον Ροστρόποβιτς σαν σολίστα στο Μόναχο σε ένα Κονσέρτο τελευταία, όταν ο περίφημος σολίστας είχε αρρωστήσει. Ο μεγάλος πιανίστας Σβιατοσλάβ Ρίχτερ απεκάλεσε τον 12χρονον «φαινόμενο μουσικού ταλέντου». Ο Μαέστρος Κλαούντιο Αμπάντο λέγει : «Ιδιοφυΐα που παρουσιάζεται κάθε 100 χρόνια». Ο βιολίστας Έρικ Φρίνεμαν τον παρομοιάζει με τον νεαρό Γιεχούντιν Μενουχίν. Ο Δημήτρης Σγούρος γεννήθηκε στην Αθήνα τον Αύγουστον του 1969 και παίζει πιάνο από 7 χρονών. Χάρι σε μια εξαιρετική μνήμη έχει ένα τεράστιο ρεπερτόριο για σόλο και μαθαίναι ολόκληρα κονσέρτα μέσα σε μια βδομάδα. Όταν δεν μελετά άλλα, γράφει δικά του. Και τελειώνει το άρθρο της εφημερίδος : Όταν περάσει ο ενθουσιασμός θα ησυχάσει ο Δημήτρη και θα συνεχίση τις σπουδές του στην Βασιλική Ακαδημία του Λονδίνου».

Αυτός, Κυρίες και Κύριοι, είναι ο Δημήτρης Σγούρος, που σήμερον τιμώμεν και που με το εκπληκτικόν ταλέντον του τιμά την Ελλάδα διεθνώς και εις τον οποίον όλοι ευχόμεθα από τα βάθη της καρδιάς μας υγείαν και πάντα δημιουργικήν παρουσίαν εις το διεθνές μουσικόν στερέωμα. Παρακαλείται ο τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας και Ακαδημαϊκός κύριος Κωνσταντίνος Τσάτσος να θελήση να επιδώση το βραβείο εις τον Δημήτρην Σγούρον, το οποίον αποτελείται εκ τιμητικού εκ περγαμηνής διπλώματος μετά μεταλλίου και συνοδεύεται εκ ποσού 4.000.000 Λιρεττών.

Ο τ. Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Τσάτσος με τον βραβευθέντα πιανίστα Δημήτρη Σγούρο

Πρὶν πώ δυό λόγια στὸν βραβευόμενο, θέλω νὰ ἐξάρω τὸ ἀνθρωπιστικὸ καὶ πνευματικὸ ἔργο ποὺ τὸ Ρόταρυ γενικά, ἀλλὰ καὶ τὸ Ρόταρυ Ἑλλάδος εἰδικώτερα, ἐπιτελοῦν τώρα ἐδῶ καὶ χρόνια. Ἀθόρυβο καὶ δημιουργικὸ τὸ ἔργο αὐτό, ἔχει τὴν γενικὴ ἀναγνώριση καὶ δὲν μποροῦμε παρὰ νὰ εὐχηθοῦμε, νὰ τὸ συνεχίση στὸ μέλλον, πάντα γιὰ τὸ καλὸ τοῦ τόπου, γιὰ τὸ καλὸ γενικὰ τοῦ ἀνθρώπου.

Καὶ τώρα δυὸ λόγια σὲ Ἐσένα, ἀγαπητὲ φίλε Δημήτρη. Τὴν στιγμὴ ποὺ ἔχω τὴ χαρὰ νὰ σοῦ ἐπιδίδω τὸ βραβεῖο ποὺ τὸ Ρόταρυ Ἐλλάδος σοῦ ἀπονέμει, ἔχω νὰ σοῦ δώσω μιὰ συμβουλὴ ποὺ εἶναι φανερὸ ὅτι εἶσαι ἄξιος νὰ τὴν καταλάβης.

Ἡ τέχνη δὲν βρίσκεται στὰ χέρια ἀλλὰ στὴν ψυχή. Δὲν ἀρκεῖ νὰ δουλεύης τὰ χέρια σου ἀλλὰ νὰ καλλιεργῆς τὴν ψυχή σου. Τὴν ψυχή σου ὁλόκληρη διαβάζοντας τοὺς μεγάλους τοὺς λόγους τῆς ποίησης καὶ τῆς φιλοσοφίας, μελετῶντας στὰ μουσεῖα ἔργα τέχνης, θαυμάζοντας τὴ φύση καὶ ἐμβαθύνοντας μέσα στὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό σου. Τότε θὰ ταυτισθοῦν τὰ χέρια σου μὲ τὴν ψυχή σου. Τὰ ἰδανικά σου νὰ μὴν εἶναι ὁ Μότσαρτ τῶν 7 χρονῶν ποὺ θριάμβευσε στὴν Αὐλὴ τῆς ἐποχῆς του, ἀλλὰ ὁ Μότσαρτ τῶν 35 ποὺ δημιουργοῦσε, ἄρρωστος καὶ φτωχὸς τὸ Ρέκβιεμ καὶ τὴ Συμφωνία τοῦ Διός.   

Ὁ Θεὸς σὲ προίκισε μὲ ὅλες τὶς εὐαισθησίες καὶ τὰ χαρίσματα γιὰ νὰ φτάσης στὴν ἀληθινὴ δόξα. Πρόσθεσε σὲ αὐτὰ τὰ χαρίσματα καὶ τὴ βούληση καὶ τὴν ἐργατικότητά σου καὶ νὰ εἶσαι βέβαιος γιὰ τὴν τελειωτική σου καθιέρωση.

Ευχαριστίες Δημητρίου Σγούρου: Ευχαριστώ με την καρδιά μου τον Πρόεδρον του Ροταριανού Ομίλου Αθηνών κύριο Αλέκο Κωνσταντίνη για όσα είπε για μένα και τους Ομίλους, που με διάλεξαν και μου δίνουν το βραβείον και όλους τους Κυρίους και τις Κυρίες που ήρθανε σήμερα εδώ για μένα. Νοιώθω μεγάλη ευγνωμοσύνη για όλους που με τιμήσατε με την παρουσία σας και ιδιαιτέρως για τον Πρόεδρο Κύριο Τσάτσο και την Κυρία Ιωάννα Τσάτσου που κάνατε την ημέρα αυτή ένα σταθμό της ζωής μου που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Σας ευχαριστώ και σας αγαπώ όλους.

Το Σάββατο 8 Ιουνίου 1991 στο Θέατρο Ηρώδου του Αττικού, κάτω από τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης, πραγματοποιήθηκε η 17^η ετήσια απονομή του Βραβείου. Ο Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης Αθανάσιος Κανελλόπουλος επέδωσε το βραβείο στον Λεωνίδα Καβάκο, Βιολονίστα.

Προσφώνηση του Προέδρου του Ρ.Ο. Αθηνών Καθηγητού Ροτ. ΣΩΤΗΡΙΟΥ ΡΑΠΤΗ

Κύριε Αντιπρόεδρε της Κυβερνήσεως, Κύριοι Υπουργοί, Κυρίες και Κύριοι, ο Ροταριανός Όμιλος Αθηνών σας υποδέχεται εις την σημερινή του εκδήλωσιν με αισθήματα χαράς και εγκαρδιότητος και σας ευχαριστεί θερμότατα, που με την τιμητικήν παρουσίαν σας λαμπρύνετε την τελετήν απονομής του Πανευρωπαικού Βραβείου Leonardo Da Vinci. Το βραβείον αυτό καθιερώθηκε προ δεκαεπτά ακριβώς ετών. Την πρωτοβουλίαν είχεν ο Ροταριανός Όμιλος Φλωρεντίας, ο οποίος και επρότεινε εις τους Ομίλους των πόλεων Αθηνών, Άμστερνταμ, Βύρτσμπουργκ, Μαδρίτης, Βρυξελλών, Λονδίνου, Βιέννης και Τούρ να συμμετάσχουν από κοινού ως αθλοθέται του Βραβείου. Την πρότασιν εδέχθημεν ευχαρίστως όλοι και καθωρίσθησαν οι όροι απονομής που θα εγένετο κατ’έτος, κατά μήνα Μάιον ή Ιούνιον εκ περιτροπής εις μίαν εκ των εννέα πόλεων. Ωνομάσθη Βραβείον Leonardo Da Vinci εις μνήμην του γίγαντος καλλιτέχνου και επιστήμονος της Αναγεννήσεως και αποτελείται από ειδικόν Μετάλλιον μετά Τιμητικού εκ Περγαμηνής Διπλώματος, συνοδευομένου από σημαντικού χρηματικού ποσού.

Το Βραβείον απονέμεται εις ανερχόμενους επιστήμονας ή καλλιτέχνας, που η όλη επίδοσις και η εργασία των εγγυάται την επιτυχή εξέλιξιν αυτών. Αυτό ακριβώς είναι και ο σκοπός του Βραβείου : Να βοηθήση κυρίως ηθικώς, να ενθαρρύνη τους νέους καλλιτέχνας και να προβάλη το έργον τους. Οι υποψήφιοι για το Βραβείον ωρίσθη ότι έπρεπε : 1) Να είναι ηλικίας το ανώτατον μέχρι 30 ετών, 2) Να έχουν σπουδάσει με ο,τι ησχολήθη ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι. Είναι ιδιαιτέρως επιτυχής η καθιέρωσις του Βραβείου αυτού υπό των εννέα Ροταριανών Ομίλων, που φέρει το όνομα του μεγάλου τέκνου της Αναγεννήσεως, διότι η κορυφαία καλλιτεχνική μεγαλοφυΐα του Ντα Βίντσι τιμάται, αλλά συγχρόνως τιμώνται εις την εποχήν μας αι επιστήμαι και αι τέχναι εις το πρόσωπον νέων ανθρώπων, που αγωνίζονται διά να επιτύχουν ένα καλύτερο και ευτυχέστερο μέλλον. Κυρίες και Κύριοι, η Ροταριανή Ιδεολογία δεν είναι τίποτε άλλο, παρά ένας πρακτικός τρόπος ζωής που στηρίζεται σε δύο βασικές – για κάθε άνθρωπο, Ροταριανόν ή όχι, αλλά πάντως αληθινό Χριστιανό - αρχές : Την ανιδιοτελή προσφοράν υπηρεσιών προς τον συνάνθρωπο και την ανάπτυξιν φιλικών σχέσεων με όλους τους ανθρώπους προς επικράτησιν της ειρήνης εις τον πλανήτην μας.

Πανανθρώπινη συμμαχία αγάπης ωνόμασαν το Ρόταρυ και είναι η κυριολεξία, όταν ο σκοπός του ιδεώδους είναι να επιτύχη την εναρμόνησιν των Εθνοτήτων, των φυλών και να βοηθήση εις την κατανόησιν και τον αμοιβαίον σεβασμόν, που οδηγούν εις έναν κόσμον δίκαιον, ικανόν να εξασφαλίζη δι’όλους ειρήνην και αγάπην. Αγάπην προς τον συνάνθρωπον, αφού μάλιστα έχει ρυθμίσει ο Ροταριανός τους παλμούς της καρδιάς του με τους παλμούς της Πατρίδος. Η ένθερμη αγάπη προς αυτήν, ακριβέστερα το πάθος για την ιερότητά της και η συνεχής ανταπόκρισις προς το προς αυτήν χρέος, είναι εκείνα που μετρούν την ποιότητα της προσωπικότητός του. Και βέβαια η μετά πάθους συμπαράστασις προς τους νέους μας.

Και η σημερινή μας εκδήλωσις τοποθετείται εις τα προαναφερθέντα πλαίσια και ιδιαιτέρως εις την αγάπην προς τους νέους μας. Τους νέους εκείνους, που μακράν αλλοτρίων ενασχολήσεων, καλλιεργούν την τέχνη και την επιστήμη και καλλιεργούνται συγχρόνως, προάγοντας τις επιστήμες και αναπτύσσοντας τις τέχνες επ’ αγαθώ της ανθρωπότητος και εις δόξαν Θεού. Ένας τέτοιος νέος με έξοχον ήθος, με σπάνιο μουσικό ταλέντος, με βαθειά αγάπη για τον άνθρωπο, με αφοσίωσι για την Πατρίδα και πίστιν προς τον Θεόν, είναι ο Λεωνίδας Καβάκος, που σήμερα επαξίως τιμάται με το Βραβείον Leonardo Da Vinci. Ο Λεωνίδας Καβάκος είναι αναμφιβόλως μια μουσική δόξα, που ασφαλώς θα τιμά και θα προβάλλει την Ελλάδα μας για πολλά-πολλά χρόνια διεθνώς.

Κυρίες και Κύριοι, σας ευχαριστούμε θερμότατα για την τιμητική παρουσίαν σας εις την σημερινήν τελετή. Ο οικουμενικός και πανανθρώπινος στόχος του βραβείου, ευρύνουν την έννοιαν και την σημασίαν του και αυξάνουν τις υποχρεώσεις του. Κυρίες, δεσποινίδες και Κύριοι, σας ευχαριστώ που μαζύ μας τιμάτε με την παρουσίαν σας και τον Λεωνίδα Καβάκο και τον Ροταριανόν Όμιλον Αθηνών.

Αγαπητοί Συνάδελφοι των Ομίλων Βύρτσμπουργκ, Λονδίνου, Άμστερνταμ, Φλωρεντίας, Βιέννης, Τούρ, Μαδρίτης και Βρυξελλών σας ευχαριστώ γιατί διανύσατε χιλιάδες χιλιόμετρα για να παραστήτε εις την σημερινήν τελετήν. Να είσθε βέβαιοι ότι το Βραβείον, που σήμερα από κοινού απονέμομεν, καταξιώνεται κατά τον καλύτερον τρόπον εις την χώραν αυτήν. Γιατί αυτή η χώρα, που σας υποδέχεται εγκάρδια και με αισθήματα αληθινής φιλίας, υπήρξε το λίκνον και η τροφός των επιστημών, των τεχνών και του Ευρωπαικού Πολιτισμού. Καλώς ωρίσατε.

O Αντιπρόεδρος της Κυβερνήσεως Αθανάσιος Κανελλόπουλος επιδίδει το βραβείο στον Λεωνίδα Καβάκο

Αποτελεί για μένα, Κυρίες και Κύριοι, υψίστη τιμή, ότι έχω το προνόμιον να απονείμω ένα μεγάλο βραβείον, το βραβείον Leonardo Da Vinci, που έχουν θεσπίσει 9 ευρωπαϊκές χώρες, σε όσους ανοίγουν δρόμο για την πρόοδο, την επιστήμη και τον ανθρωπισμό. Είναι, όμως, επίσης και χαρά μεγάλη και χαρά όλων των Ελλήνων, γιατί για άλλη μια φορά δίνεται η ευκαιρία να τιμήσωμε ένα μεγάλο Έλληνα καλλιτέχνη, ο οποίος την ώρα αυτή τιμά το όνομα της χώρας μας σ’όλον τον κόσμον, τον Λεωνίδα Καβάκον. Θέλω διά τον λόγον αυτόν, να ευχαριστήσω ιδιαίτερα την ομάδα των Ροταριανών που είχε και την πρωτοβουλίαν και την διάθεσιν να αναπτύξει αυτήν την δραστηριότητα γενικώτερα και ειδικώτερα σ’αυτόν τον τομέα.

Είναι σ’όλους μας γνωστό το έργο του Ρόταρυ και ξεχωριστά γνωστό στην Ελλάδα. Την ώρα αυτή θυμάμαι τον ιδρυτή του Ρόταρυ, τον Paul Harris,  ο οποίος έλεγε : «Είμαι ένας, δεν μπορώ να τα κάνω όλα. Όμως, πρέπει να κάνω και θα κάνω κάτι». Με στίχους μας το είπε και ο δικός μας ποιητής, ο Κωστής Παλαμάς : «Φτάνει μια φλόγα, μια ψυχή. Εσύ φτάνεις, εγώ φτάνω να δώσουμε νόημα στων πολλών την ύπαρξιν. Ένας φτάνει». Είμαστε σήμερα ευχαριστημένοι, διότι από την Ελλάδα προσέρχονται επιτυχώς στον διεθνή στίβο της πνευματικής και καλλιτεχνικής δημιουργίας πολύ περισσότεροι απ’ όσους εμείς θα υπολογίζαμε.

Είναι εξαιρετικά ευχάριστο το γεγονός ότι έχομε συγκεντρωθεί στο μνημείο αυτό του Ηρώδου Αττικού, και δίπλα στην Ακρόπολη, την ανυπέρβλητη αυτή δημιουργία, μπροστά στην οποία η ανθρωπότητα σκύβει το κεφάλι, σ’αυτήν την συντριπτική δημιουργία, η οποία τους απογόνους θα τους στερούσε από την δυνατότητα να υψώσουν το κεφάλι τους να συγκριθούν. Και όμως στην Ελλάδα ο Μέγας Παν δεν απέθανε. Και τώρα ακόμη είμαστε σε θέση να δημιουργούμε και να προσφέρουμε. Θα ήθελα, για να τελειώσω ακριβώς, να σας θυμίσω κάτι που μας τόδωσε ως συμβουλή ο Πλάτων και που έχω την βεβαιότητα ότι το τηρήσαμε και προσπαθούμε να το τηρήσουμε : «Ἀνδρί οἱομένῳ τι εἶναι οὔκ ἐστίν αἴσχιον οὐδέν, ἤ παρέχει ἑαυτόν τιμώμενον, μὴ δὲ ἑαυτὸν ἀλλὰ διὰ τὴν δόξαν τῶν προγόνων».

Ελπίζω ότι εις το μέλλον θα είμαστε σε ακόμη καλύτερη θέση μέσα στα ευρύτερα πλαίσια της Ευρωπαικής Κοινότητας και της Ευρώπης, να προσφέρουμε πολλά στον πνευματικό, καλλιτεχνικό και επιστημονικό τομέα και παράλληλα να βοηθήσουμε από την μία πλευρά την ίδια την Ευρώπη να αποκτήσει την ταυτότητά της και από την άλλη πλευρά στην Ελλάδα, στην Ελλάδα μας, να ξαναδώσουμε τα φτερά, τα φτερά τα πρωτινά της τα μεγάλα. Ευχαριστώ.

Κύριε Αντιπρόεδρε της Κυβερνήσεως, Κύριοι Υπουργοί, Κυρίες και Κύριοι, ως υπεύθυνος του Ρόταρυ εις την Ελλάδα καλωσορίζω εγκάρδια τους επιφανείς ξένους μας, που συμμετέχουν εις την εκδήλωσιν αυτήν και συγχρόνως συγχαίρω θερμότατα τον Ροταριανόν Όμιλον Αθηνών για την έξοχη πρωτοβουλίαν του, που τιμά το Ρόταρυ και την Πατρίδα μας και προβάλλει και τα δύο με την εκδήλωσιν αυτήν εις ολόκληρο τον κόσμον. Η χαρά και η συγκίνησις των Ελλήνων Ροταριανών είναι πολύ μεγάλη, διότι η Επιτροπή Κρίσεως της οποίας είχα την τιμήν να προεδρεύω, δι’ ομοφώνου αποφάσεώς της απονέμει το βραβείον αυτό εις τον νεαρόν Έλληνα Βιολονίστα Λεωνίδα Καβάκον,  23 ετών.

Έτσι, το Βραβείον Leonardo Da Vinci, γίνεται η γέφυρα που συνδέει εννέα λαούς της Ευρώπης. Αλλά, καίτοι ο νεαρός Λεωνίδας είναι σχεδόν άγνωστος εις όλους μας, μια και η φήμη του έχει ξεπεράσει τα όρια της Πατρίδος μας, επιτρέψατέ μου να αναφερθώ, σύντομα, σε βιογραφικά στοιχεία του Καλλιτέχνη, που δείχνουν γιατί η Επιτροπή του Βραβείου ομοφώνως επέλεξε τον Λεωνίδα Καβάκο. Ο Λεωνίδας Καβάκος από πολύ μικρή ηλικία έδειξε την αγάπην του για την μουσική. Ο πατέρας του ήταν ο πρώτος δάσκαλός του. Αργότερα διδάσκεται στο Ελληνικό Ωδείο, όπου σπουδάζει με υποτροφία και παίρνει δίπλωμα με πρώτο βραβείο παμψηφεί και με χρυσό μετάλλιο που δόθηκε για πρώτη φορά από την ίδρυσι του Ωδείου. Το 1984 εμφανίζεται για πρώτη φορά στο Φεστιβάλ Αθηνών και αργότερα στο «Φεστιβάλ Elidem» των Καννών, όπου αποκαλέστηκε «Μεγάλος Άρχοντας του βιολιού». Το 1985 κερδίζει πρώτο βραβείο και χρυσό μετάλλιο στον διεθνή διαγωνισμό «Sibelius».

Ο Πρόεδρος της Επιτροπής του διαγωνισμού Paganini,  ο διάσημος μαέστρος Ferari μετά την βράβευσί του, δήλωσε στους ανταποκριτές ευρωπαικών εφημερίδων : «Ο Καβάκος είναι για το βιολί ο,τι πιο ψηλό μπορεί να αγγίξη η ανθρώπινη φαντασία». Μερικές από τις ορχήστρες που έχει συμπράξει σαν σολίστ είναι : Η Συμφωνική του Σικάγου, της Βαλτιμόρης, του Σαίντ Λούις, της Ινδιανάπολης, της Σάντα Μπόρμπαρα, του Σιάτλ, η National της Ουάσινγκτων, η American  της Νέας Υόρκης, η Συμφωνική του Βερολίνου και η Φιλαρμονική της Στουργάρδης, του Ελσίνκι, του Λονδίνου, της Μόσχας. Με την Εθνική ορχήστρα της Ισπανίας, την Εθνική ορχήστρα και ορχήστρα δωματίου της Σκωτίας, την Κρατική της Ουγγαρίας, την ορχήστρα δωματίου της Νορβηγίας και την ορχήστρα Halle του Μάντσεστερ και έχει συνεργαστεί με τους μεγαλύτερους μαέστρους της εποχής μας. Ο Λεωνίδας Καβάκος έχει βραβευθεί  από πολλές πόλεις της Ευρώπης, της Αμερικής, αλλά και της πατρίδος του για τις δραστηριότητές του ως σολίστ βιολιού. Πρόσφατα βραβεύθηκε με το Βραβείο Σπύρου Μοντσενίγου από την Ακαδημία Αθηνών.

Αυτός, Κυρίες και Κύριοι, είναι ο Λεωνίδας Καβάκος, που σήμερα τιμώμεν και που το εκπληκτικόν ταλέντο του τιμά την Ελλάδα διεθνώς και εις τον οποίον όλοι ευχόμεθα από τα βάθη της καρδιάς μας υγείαν και πάντα δημιουργικήν παρουσίαν εις το διεθνές μουσικόν στερέωμα. Είμεθα, βέβαιοι, πως η απονομή του βραβείου δεν είναι μόνον τιμή για τον Λεωνίδα, αλλά και για την Ελλάδα μας και βεβαίως γι’αυτό καθ’εαυτό το Βραβείον Leonardo Da Vinci. Παρακαλείται ο Αντιπρόεδρος της Κυβερνήσεως και Υπουργός Δικαιοσύνης κύριος Αθανάσιος Κανελλόπουλος να θελήση να επιδώση το Βραβείον εις τον Λεωνίδα Καβάκον.

Ευχαριστίες του βραβευθέντος: Θέλω πάρα πολύ λίγα να πω. Άλλωστε δεν έχω προγραμματίσει ομιλία. Είμαι τρομερά συγκινημένος από την τιμή αυτή, η οποία μου γίνεται, κυρίως σ’αυτόν τον χώρο και θέλω να ευχαριστήσω όλους τους ανθρώπους, οι οποίοι με επέλεξαν γι’αυτό το βραβείο και να τονίσω ότι για μένα αυτό το βραβείο έχει την σημασία την οποίαν είχαν οι άνεμοι, τους οποίους άφηνε ο Αίολος έξω από το ασκί του, όταν ο Οδυσσέας περιπλανιότανε για να πάη στην Ιθάκη. Ευχαριστώ.  Ακολούθησε ρεσιτάλ βιολιού από τον βραβευθέντα ενώπιον των Ροταριανών επισκεπτών εξωτερικού, των μελών του Ρ.Ο. Αθηνών και πάρα πολλών φίλων που παραυρέθηκαν στο Θέατρο Ηρώδου Αττικού.

Την Παρασκευή 9 Μαΐου 2000, παρουσία του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας Κωνσταντίνου Στεφανόπουλου στην Αίθουσα Τελετών του Εθνικού Ιστορικού Μουσείου (πρ. Μέγαρο Παλαιάς Βουλής) πραγματοποιήθηκε η 26η τελετή απονομής του βραβείου, το οποίο επεδόθη στον Ζωγράφο Νικόλαο Φραντζολά, από τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας.

Εξοχώτατε Κύριε Πρόεδρε, Σεβασμιώτατε, Κύριοι Υπουργοί, Κυρίες και Κύριοι, αγαπητοί Ροταριανοί Συνάδελφοι, οι Έλληνες είμεθα ιδιαιτέρως ευτυχείς, διότι εξ αφορμής της απονομής του Βραβείου Leonardo Da Vinci συναντώμεθα για εικοστή έκτη φορά, Ροταριανοί από εννέα χώρες της Ευρώπης στη πόλη των Αθηνών για να ασκήσουμε το «υπηρετείν», να καλλιεργήσουμε το Πνεύμα και να τιμήσουμε τη Τέχνη. Έτσι, η εμπνευσμένη ιδέα των Ροταριανών της Φλωρεντίας έκαμε να αναβιώσουν στην εποχή μας οι Αμφικτυονίες της Αρχαίας Ελλάδας. Η σημερινή μας συνάντηση δεν είναι, όμως, μόνον αμφικτυονίες φιλίες και πολιτιστικών επιδιώξεων, αλλά συγχρόνως και νησίδες αγάπης και συναδελφώσεως, δημιουργίας και εδραιώσεως της ειρήνης μέσα εις ένα δοκιμαζόμενον από πολέμους και αναρχία κόσμο. Και από αυτής της απόψεως, η σημερινή μας συνάντηση αποκτά ξεχωριστή σημασία και μεγάλη αξία για τον άνθρωπο της εποχής μας και κυρίως για τους Ροταριανούς, αφού μπορούν το πανανθρώπινο ιδανικό της ειρήνης της αρχαίας Ελλάδος να το μετουσιώνουν σε ευγενείς πράξεις καθημερινής ζωής στην εποχή μας, σαν αυτή, που από σήμερα αρχίζει για την απονομή του βραβείου Leonardo Da Vinci. Ως Πρόεδρος του Ροταριανού Ομίλου Αθηνών σας καλωσωρίζω εγκάρδια εις την πόλη μας, εύχομαι να περάσετε ευχάριστα και άνετα κοντά μας τις λίγες ημέρες που θα μείνετε μαζί μας.

Εξοχώτατε Κύριε Πρόεδρε της Δημοκρατίας, Σεβασμιώτατε, Κύριοι Υπουργοί, Κυρίες και Κύριοι, ο Ροταριανός Όμιλος Αθηνών σας υποδέχεται εις την σημερινή του εκδήλωση με αισθήματα χαράς και εγκαρδιότητος και σας ευχαριστεί θερμότατα, που με την τιμητική παρουσία σας λαμπρύνετε την τελετή απονομής του Πανευρωπαϊκού Βραβείου Leonardo Da Vinci. Είναι ιδιαιτέρως επιτυχής η καθιέρωση του Βραβείου αυτού από τους εννέα Ροταριανούς Ομίλους, που φέρει το όνομα του μεγάλου τέκνου της Αναγεννήσεως, διότι η κορυφαία καλλιτεχνική μεγαλοφυΐα του Da Vinci τιμάται, αλλά συγχρόνως τιμώνται στην εποχή μας οι Επιστήμες και οι Τέχνες στο πρόσωπο νέων ανθρώπων, απου αγωνίζονται για να επιτύχουν ένα καλύτερη και ευτυχέστερο μέλλον. Η Ροταριανή Ιδεολογία δεν είναι τίποτα άλλα, παρά ένας πρακτικός τρόπος ζωής που στηρίζεται σε δύο βασικές – για κάθε άνθρωπο, Ροταριανό ή όχι, αλλά πάντως αληθινό Χριστιανό – αρχές: Την ανιδιοτελή προσφορά υπηρεσιών προς τον συνάνθρωπο και την ανάπτυξη φιλικών σχέσεων με όλους τους ανθρώπους προς επικράτηση της ειρήνης στον πλανήτη μας.

Πανανθρώπινη συμμαχία αγάπης ονόμασαν το Ρόταρυ και είναι η κυριολεξία, όταν ο σκοπός του ιδεώδους είναι να επιτύχει την εναρμόνιση των εθνοτήτων, των φυλών και να βοηθήσει στην κατανόηση και τον αμοιβαία σεβασμό, που οδηγούν σε ένα κόσμο δίκαιο, ικανό να εξασφαλίζει για όλους ειρήνη και αγάπη. Αγάπη προς τον συνάνθρωπο, αφού μάλιστα έχει ρυθμίσει ο Ροταριανούς τους παλμούς της καρδιάς του με τους παλμούς της Πατρίδος. Η ένθερμη αγάπη προς αυτή, ακριβέστερα το πάθος για την ιερότητά της και η συνεχή ανταπόκριση προς το προς αυτήν χρέος, είναι εκείνα που μετρούν την ποιότητα της προσωπικότητάς του. Και βέβαια η μετά πάθους συμπαράσταση προς τους νέους μας. Με τη σημερινή τελετή ο θεσμός της απονομής του Βραβείου Leonardo Da Vinci εισέρχεται στην τρίτη δεκαετία της λειτουργίας του. Είναι ένα γεγονός σημαντικό και ένα επίτευγμα αξιοπρόσεκτο, που αξίζει τον κόπο να το χειροκροτήσουμε σαν μια ακόμη προσπάθεια για την εδραίωση της ειρήνης και την ανάπτυξη της φιλίας των λαών και σαν μια ξεχωριστή δραστηριότητα του Διεθνούς Ρόταρυ στον ταραγμένο κόσμο μας. Ζούμε σε ένα κόσμο ανελέητο, που επικρατούν ο εγωϊσμός και η κακία, που κυριαρχεί η αδιαφορία και το συμφέρον, που ο ετσιθελισμός και οι καθημερινές συγκρούσεις ταλαιπωρούν την ανθρώπινη ύπαρξη, που καταστρέφουν τα όνειρά της και διαλύουν τα οράμτα της, που εκμηδενίζουν τις αιώνιες ηθικές αξίες και διασκορπίζπουν τις ελπίδες της. Ζούμε σε ένα κόσμο γεμάτο σκεπτικισμό, θλίψι, αγωνία και φόβο για το μέλλον.

Το Βραβείο Leonardo Da Vinci είναι μια ακτίνα αισιοδοξίας. Είναι μια κινητήρια δύναμη, που προσπαθεί να γεφυρώσει τα χάσματα μεταξύ των λαών και να εύρη νέους τρόπους προσφοράς υπηρεσιών. Το βραβείο Da Vinci δημιουργήθηκε ακριβώς για να ενώσει τους ανθρώπους, για να δραστηριοποιήσει τους αδρανείς, να κινητοποιήσει τους νωχελείς, να ενθαρρύνει τους διστακτικούς και να συμπαρασταθεί ενεργά και αποτελεσματικά σ’αυτούς που αγωνίζονται για ένα καλύτερο κόσμο. Οι Ροταριανοί δεν είναι τόσο ρομαντικοί, ώστε να πιστεύουν ότι θα λύσουν τα μεγάλα προβλήματα της ανθρωπότητας. Πιστεύουν, όμως, πώς όπως όλοι οι απλοί, μα σωστοί και ολοκληρωμένοι άνθρωποι πρέπει να δείξουν το ενδιαφέρο τους γι’αυτά και να προσπαθήσουν να εύρουν τρόπους που θα μας δώσουν κάποτε τη λύση τους. Και οι Ροταριανοί που μετέχουν στη σημερινή μας εκδήλωση αυτό ακριβώς επιδιώκουν. Με καλωσύνη καρδιάς και αγάπη για τον άνθρωπο μετουσιώνουν τις ουτοπίες της εποχής μας σε ευγενικές δραστηριότητες, που προάγουν την αλληλογνωριμία των λαών και ενισχύουν την προσπάθεια για την ειρήνη του κόσμου. Και αυτό επιβεβαιώνεται και πάλι από την εφετεινή μας συνάντηση. Η δράση του Βραβείου Da Vinci από έτους σε έτος αυξάνεται. Η επιρροή του επεκτείνεται. Η συμμετοχή σε αυτό ευρύνεται. Η ευεργετική επίδρασή του αναγνωρίζεται. Έτσι σημασία του μεγαλώνει και καταξιώνεται στις συνειδήσεις των λαών μας, των εννέα χωρών που συμμετέχουν στην αθλοθέτησή του.

Οι Έλληνες Ροταριανοί που συνεχώς αποδεικνύουν όχι με λόγια, αλλά κυρίως με έργα την αφοσίωση τους στην ειρήνη, είναι ευτυχείς που μετέχουν στη σημερινή εκδήλωση, γιατί έτσι επιβεβαιώνεται η αξία των ιδανικών του Ρόταρυ στον κόσμο μας, δικαιώνονται οι τρισχιλιόχρονες προσπάθειες των Ελλήνων για την ειρήνη και βρίσκουν πρόσφορα έδαφος οι προσδοκίες των συνανθρώπων μας για την επικράτησή της. Οι Ροταριανοί που μετέχουμε στην ωραία αυτή εκδήλωση, ας επαναλάβουμε την ευχή, που η γνωστή μας Hellen Keller είπε: «Πρέπει να θέλουμε όχι καθήκοντα ανάλογα με τις δυνάμεις μας, αλλά δυνάμεις ανάλογες με τα καθήκοντά μας και να βαδίζουμε μπροστά, σκοπεύοντας τους υψηλούς στόχους που μας υπαγορεύει η καρδιά μας». Η παρουσία σας εδώ δεν είναι συμβολική, αλλά ουσιαστική και απαιτεί από όλους μας μεγαλύτερη προσπάθεια, εντονώτερη δραστηριότητα, περισσότερα αποτελέσματα. Ιδιαίτερα στον τομέα της αλληλοκατανοήσεως, της φιλίας και της ειρήνης των λαών, οι Ροταριανοί έχουν καθήκον και πρέπει να εργασθούν για την ειρήνη, που δε περισσότερο τώρα, που η ανθρωπότης δοκιμάζεται και ταλαιπωρείται και πάλι από εμφύλιες διενέξεις στα Βαλκάνια και επαπειλούμενους πολέμους με απρόβλεπτες συνέπειες για όλους μας.

Στα προαναφερθέντα αυτά πλαίσια  τοποθετείται και η σημερινή μας εκδήλωση, ιδιαίτερα δε στην αγάπη προς τους νέους μας. Τους νέους εκείνους, που μακράν αλλοτρίων ενασχολήσεων, καλλιεργούν την Τέχνη και την Επιστήμη και καλλιεργούνται συγχρόνως, προάγοντας τις επιστήμες και αναπτύσσοντας τις τέχνες επ’αγαθώ της ανθρωπότητας και εις δόξαν Θεού. Ένας τέτοιος νέος, με έξοχο ήθος, με σπάνιο εικαστικό ταλέντο, με βαθειά αγάπη για τον άνθρωπο, με αφοσίωση για την Πατρίδα και πίστιν προς τον Θεόν, είναι ο ζωγράφος Νικόλαος Φραντζολάς, που σήμερα επαξίως τιμάται με το Βραβείον Leonardo Da Vinci. Ο Νικόλαος Φραντζολάς, είναι αναμφιβόλως μια μελλοντική εικαστική δόξα, που ασφαλώς θα τιμά και θα προβάλει την Ελλάδα μας για πολλά-πολλά χρόνια διεθνώς.

Εξοχώτατε Κύριε Πρόεδρε, Σεβασμιώτατε, Κύριοι Υπουργοί, Κυρίες και Κύριοι, σας ευχαριστούμε θερμότατα για την τιμητική παρουσία σας στην σημερινή τελετή. Ο οικουμενικός και πανανθρώπινος στόχος του Βραβείου ευρύνουν την έννοια και τη σημασία του και αυξάνουν τις υποχρεώσεις του. Σας ευχαριστούμε θερμότατα ακόμη, που μαζί μας σήμερα τιμάτε με την παρουσία σας και τον Νικόλαο Φραντζολά και τον Ροταριανό Όμιλο Αθηνών. Αγαπητοί Συνάδελφοι των Ομίλων Βύρτσμπουργκ, Λονδίνου, Άμστερνταμ, Φλωρεντίας, Βιέννης-Ρίνγκ, Τούρ, Μαδρίτης και Βρυξελλών σας ευχαριστώ γιατί διανύσατε εκατοντάδες χιλιόμετρα για να παραστήτε στην σημερινή τελετή. Να είσθε βέβαιοι, ότι το Βραβείο, που σήμερα από κοινού απονέμομε, καταξιώνεται κατά τον καλύτερο τρόπο στη χώρα αυτή. Γιατί αυτή η χώρα, που σας υποδέχεται εγκάρδια και με αισθήματα αληθινής φιλίας, υπήρξε το λίκνο και η τροφός των επιστημών, των τεχνών και του Ευρωπαϊκού Πολιτισμού. Καλώς ωρίσατε.

Εξοχώτατε Κύριε Πρόεδρε της Δημοκρατίας, Σεβασμιώτατε, Κύριοι Πρέσβεις, Κύριοι Υπουργοί, Κυρίες και Κύριοι, καλωσωρίζω εγκάρδια τους επιφανείς ξένους μας, που συμμετέχουν στην εκδήλωση αυτή και συγχρόνως συγχαίρω ως Διοικητής Περιφέρειας τον Ροταριανό Όμιλο Αθηνών για την έξοχη πρωτοβουλία του, που τιμά το Ρόταρυ και την Πατρίδα μας και προβάλλει και τα δύο με την εκδήλωση αυτή σε ολόκληρο τον κόσμο. Η χαρά και η συγκίνηση των Ελλήνων ροταριανών είναι πολύ μεγάλη, διότι η Επιτροπή Κρίσεως, της οποίας είχα τη τιμή να προεδρεύω, με ομόφωνη απόφασή της απονέμει το βραβείο αυτό στον Έλληνα Ζωγράφο Νικόλαο Φραντζολά. Ο νεαρός ζωγράφος καίτοι είναι σχεδόν γνωστός εις όλους μας, μια και η φήμη του έχει ξεπεράσει τα όρια της Πατρίδος μας, επιτρέψατέ μου να αναφερθώ σύντομα, σε βιογραφικά στοιχεία του Καλλιτέχνη, αλλά και κρίσεις ειδικών, που δείχνουν γιατί η Επιτροπή του Βραβείου ομοφώνως επέλεξε τον Νικόλαο Φραντζολά.

«Η ανθρωποκεντρική ζωγραφική του Νίκου Φραντζολά κράμα διονυσιασμού και ευαισθησίας» είναι ο τίτλος της πραγματείας που δημοσιεύει ο κριτικός Δημήτρης Γιακουμάκης στο Περιοδικό «Πνευματική Καλλιέργεια» ήδη από τον Σεπτέμβριον του 1989 για τον Νίκο Φραντζολά, για τον οποίον γράφει τα εξής: «Ο Νίκος Φραντζολάς έχει μια σύντομη, αλλά ενδιαφέρουσα εικαστική προϊστορία. Νέος στην ηλικία (γεννήθηκε στην Αθήνα το 1962) έχει ήδη δώσει δείγματα εικαστικής γραφής, που προδικάζουν έναν υποσχόμενο μέλλον. Η αγάπη του για την τέχνη και ιδιαίτερα για την ζωγραφική εμφανίζεται από τα πρώτα του χρόνια, όπου ο άνθρωπος πρωταγωνιστεί σε όλες τις εκδηλώσεις της ζωής του και κατ’επέκταση της τέχνης του, που είναι έντονα ανθρωποκεντρική, όπως εναργέστατα φαίνεται στις πολυπρόσωπες συνθέσεις του. Σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών ζωγραφική και μετά την αποφοίτησή του μα άριστα, πήρε υποτροφία στην σκηνογραφία από το ΙΚΥ. Η δράση, ο μύθος, η ιστορία του ανθρώπου, εκφραζόμενες εικαστικά βιώνονται μέσα στα πρώτα του σχέδια, φτάνοντας μέχρι σήμερα όπου με φαντασία και χρώμα προσπαθεί να αντιπαραθέσει το όραμά του στην άμυθη εποχή μας, χωρίς η αφηγηματικότητα-μύθος να απομυζά τίποτα από τις πλαστικές αξίες, που ενδιαφέρουν άμεσα τον ζωγράφο. Οι φιγούρες του δημιουργούν χώρο, χωρίς ο χώρος να τις περιορίζει. Ελεύθερες, γυμνές ή ντυμένες με κουστούμια και σύμβολα ανθολογούμενα από την μυθολογία και την ιστορία μας, την ιστορία του ανθρωπίνου γένους, από τη μυθολογία άλλων εποχών. Ένας διαχρονισμός παρουσιάζεται στην θεματολογία του, διαχρονισμός που διατηρεί όλο τον σεβασμό στο παρελθόν του κόσμου μας. Φιγούρες φορτισμένες από την συναισθηματική έκφραση, την έκφραση της κίνησης από τον οποίο κρατήθηκε στέρεα για να τις αποσπάσει από το μυθικό τους κόσμο, έτοιμες να μπούν ανάμεσά μας, να κλάψουν και να χαρούν μαζί μας, να μας μιλήσουν για τους χρησμούς του «αύριο», να τις αγγίξουμε, να τις αποδεχθούμε ή να αμφιβάλουμε γι’αυτές. Η εικαστική γλώσσα που χρησιμοποιείται να για υλοποιηθούν οι σκέψεις αυτές, που δουλεύονται από πολύ καιρό, είναι χρώματα πλαστικά, σκόνες, κόλλες, χαρτιά και άλλα υλικά που αγαπά ο καλλιτέχνης….». Και ο Δημήτρης Γιακουμάκης υπογραμμίζει με έμφαση, κλείνοντας το σημαντικό και αρκετά εκτενές άρθρο του : «Κρατήστε στη μνήμη σας το όνομα αυτού του νέου ζωγράφου. Αν δεν έχουμε χάσει εντελώς το (όποιο) καλλιτεχνικό μας αισθητήριο, ο Νίκος Φραντζολάς θα διακριθεί στον σκληρό στίβο που διάλεξε».

Ο Τεχνοκρίτης Ηλίας Κεφάλας μεταξύ άλλων σε ένα πολύ μεγάλο άρθρο του, γράφει στο περιοδικό «Αλεβεβάν» τον Οκτώβριο του 1991 τα εξής εντυπωσιακά για τον τιμώμενο καλλιτέχνη: «Ο Νίκος Φραντζολάς είναι ένας νέος δημιουργός στο χώρο της ζωγραφικής. Με τα πρώτα δείγματα της δουλειάς του μας έπεισε αμέσως για την σοβαρότητα των προθέσεών του και το γνήσιο προβληματισμό του. Ήδη ο κόσμος των πινάκων του είναι ένας ολοκληρωμένος κόσμος, με σαφήνεια σκέψης και αλληλουχία συμβολισμών, με συνέπεια τεχνικής επεξεργασίας και πλατειά ανάπτυξη του θεματολογικού του άξονα. Ο Νίκος Φραντζολάς προέρχεται από το λυρισμό του νερού. Τα αφετηριακά του στοιχεία αναπλάθουν εικόνες τόσο υπό, όσο και επί των υδάτων. Και φυσικά το νερό του είναι η ανεξάντλητη και μοναδική θάλασσα, ζωντανεμένη με τις πανέμορφες παρουσίες της μυθολογίας, που όχι μόνον δίνουν ένα νόημα στη μέσω της μνήμης διηνεκή ελληνική ομορφιά, αλλά και σκιαγραφούν έναν εν δυνάμει τρόπο ζωής με καταγραμμένη από αιώνες την ιθαγένειά του. Ο Νίκος Φραντζολάς ανασύρει τις ονειρικές γοργόνες και τα στιλπνά κελύφη του βυθού, φέρνοντάς τα σε αντιπαράθεση με τη σύγχρονη απελπισία μας. Ο θλιμμένος Ποσειδώνας και ο εν πτώσει Ίκαρος χρηματοδοτούν για την αείρροη πίκρα των ημερών μας. Και οι πάλλευκοι ναύτες, η επί των υδάτων υδροχαρής δυναμικότητα, έρχεται να ανατρέψει την καθημερινή μας κατήφεια και να αναφλέξει τις κρυφές ελπίδες για έγερση της χαράς και της βεβαιότητας στη ζωή. Οι φιγούρες του Νίκου Φραντζολά, όλα τα ανθρώπινα πρόσωπά του, καθημερινά ή διαχρονικά, διαβάζονται μέσα από τη μυστική εστίαση του βλέμματός των. Όλα κοιτάζουν κάπου μακρυά, έξω από τις συγκεκριμένες χωροχρονικές διαστάσεις του πίνακα. Ο δημιουργός, ενώ μας προσφέρει κατ’αρχήν την έκσταση της εικόνας, αμέσως μας οδηγεί κάπου αλλού. Στο απροσδιόριστο, εκτός του πίνακα, σημείο, όπου κυττάζουν μαγεμένα τα πρόσωπά του. Η πράξη της ενδοσκόπησης, συνειδητός ή μη, πλήν όμως απώτερος στόχος του ζωγράφου, λαμβάνει σάρκα και οστά…..».

Για τον τιμώμενο καλλιτέχνη η γνωστότατη Δρ. Ντόρα Ηλιοπούλου-Ρογκάν, ιστορικός της Τέχνης και τεχνοκριτικός, γράφει: «Ευρηματικές, απέριττες, υποβλητικές οι νεκρές φύσεις του Νίκου Φραντζολά επικοινωνούν πολυσήμαντα με εμάς. Αναμοχλεύουν μέσα από μύριες όσες αναμνήσεις, εντυπώσεις, ενώ συνάμα μας εφοδιάζουν με εμπειρίες ζωής. Στη θέασή τους βιώνουμε μιάν ατμόσφαιρα συνάμα γνώριμη και πρωτόγνωρη ενδοτική σε πολλές εκπλήξεις. Δημιουργικός συνεργός εδώ πάντα το χρώμα εξασφαλίζει στην διαπασών την ατμοσφαιρικότητα της σύνθεσης».

Κύριε Πρόεδρε, Σεβασμιώτατε, Κύριοι Πρέσβεις,  Κύριοι Υπουργοί, Κυρίες και Κύριοι, για το θαυμάσιο έργο του ζωγράφου Νίκο Φραντζολά, για τις αναρρίθμητες διθυραμβικές κριτικές που έχουν γραφεί από την αρχή της σταδιοδρομίας του μέχρι σήμερα και για το σπουδαίο εικαστικό έργο του που είχαμε την ευκαιρία να αποθαυμάσουμε και να χειροκροτήσουμε και κυρίως, για το «πιστεύω» του στην Τέχνη, που καταγράφει σε ένα κατάλογο εκθέσεώς του, που μας λέγει λακωνικά:

«Ζωγράφισα μορφές καθημερινές, αγόρια και κορίτσια σύγχρονα, τα στόλισα με στεφάνια πικροδάφνης και κισό και τα έβαλα μπροστά από σύμβολα και μνήμες άλλων καιρών, κόντρα στην αμνησία που προσπαθούν να μας επιβάλλουν. Η σημερινή μας ύπαρξη αναζητά περισσότερο από κάθε άλλη φορά την ιστορική μας ταυτότητα». 

Άποψη του Προεδρείου

Ο Πρόεδρος της Ελλνικής Δημοκρατίας Κωστής Στεφανόπουλος επιδίδοντας το βραβείο στο Ζωγράφο Νικόλαο Φραντζολά. Μαζί τους ο Πρόεδρος του Ρ.Ο.Α. Ροτ. Βασίλης Πετρόπουλος

Άποψη της Αίθουσας Γερουσίας της Παλαιάς Βουλής

Στις 30 Μαΐου 2009, στην Αίθουσα Τελετών του Εθνικού Ιστορικου Μουσείου (πρ. Μέγαρο Παλαιάς Βουλής) έλαβε χώρα η 35^η ετήσια απονομή του Βραβείου Leonardo da Vinci. Ο γνωστός κλαρινετίστας Διονύσιος Γραμμένος, τον οποίο παρουσίασε ο γνωστός Μουσικοσυνθέτης Γιώργος Κατσαρός, μέλος του Ομίλου μας. Το βραβείο επέδωσε στον τιμώμενο ο τ.Πρωθυπουργός της Ελλάδος κ. Ιωάννης Γρίβας, Επίτιμο Μέλος του Ρ.Ο. Αθηνών.

Αγαπητοί Ροταριανοί Συνάδελφοι από χώρες της Ευρώπης, εξοχώτατε τ. Πρωθυπουργέ κ. Ιωάννη Γρίβα, αγαπητή κ. Διοικήτρια της 2470 Περιφέρειας του Διεθνούς Ρόταρυ Μάρη Δεληβοριά, αγαπητοί τέως κ. Διοικητές του Ρόταρυ, αγαπητοί Συνάδελφοι και φίλοι Ροταριανοί της Ελλάδας, Κυρίες και Κύριοι,

Σας καλωσορίζω στην όμορφη Αθήνα μας, την κοιτίδα του σύγχρονου Δυτικού πολιτισμού. Στην πόλη που γεννήθηκαν και διατυπώθηκαν έντονες φιλοσοφικές ιδέες αλλά και ακούστηκαν για πρώτη φορά καθαρά ελληνικές λέξεις με νόημα όπως δημοκρατία, αρμονία, μουσική, μαθηματικά, τέχνη, αρχιτεκτονική, γαστρονομία, έρως, ευφορία κ.α. που έχουν εμπλουτίσει το λεξιλόγιο σύγχρονων γλωσσών και έχουν εμπνεύσει πολιτισμούς. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι η σημερινή συνάντησή μας στο ιστορικό αυτό κτίριο της Παλαιάς Βουλής θα είναι μία νέα Αμφικτυονία, όπως τους Παλαιούς καιρούς στους Δελφούς, για τον ταραγμένο κόσμο μας αλλά και μία ακόμη προσφορά στην ειρήνη μέσα από την τέχνη, τον πολιτισμό αλλά και μέσα από την φιλία και την αλληλεγγύη των λαών όπως αυτή σφυρηλατείται στο Ρόταρυ και τα ιδανικά του.

Δέκα Ροταριανοί Όμιλοι από δέκα χώρες της Ευρωπαικής Ένωσης συγκεντρωθήκαμε σήμερα για να βραβεύσουμε το ταλέντο, τα νιάτα και τις άριστες προοπτικές εξέλιξης ενός Έλληνα, μέλλοντα επιστήμονα των θετικών επιστημών, τον οποίο όμως η μουσική τον έχει ήδη κερδίσει και καταξιώσει. Τον κλαρινετίστα Διονύση Γραμμένο. Εδώ και 35 χρόνια οι Ροταριανοί Όμιλοι Αθηνών, Άμστερνταμ, Βιέννης-Ριγκ, Βρυξελλών, Βύρσμπουργκ, Δουβλίνου, Λονδίνου, Μαδρίτης, Τούρ και Φλωρεντίας έχουν αθλοθετήσει ένα βραβείο, με το όνομα Leonardo da Vinci, που απονέμεται εκ περιτροπής κάθε χρόνο σε μία από τις πόλεις αυτές, σε ανερχόμενο καλλιτέχνη ή επιστήμονα. Το βραβείο συνοδεύεται και από χρηματικό ποσό. Φέτος η 35η απονομή του βραβείου γίνεται στην Αθήνα από 29-31 Μαίου και για τον σκοπό αυτό βρίσκονται στην πρωτεύουσά μας πολλοί ξένοι από τις 9 χώρες που λαμβάνουν μέρος στις τριήμερες εκδηλώσεις, κορυφαία των οποίων είναι η σημερινή απονομή και τους ευχαριστούμε από καρδιάς.

Το βραβείο απονέμεται στην Αθήνα για 5η φορά. Το 1977 είχε απονεμηθεί στους Γλύπτες Σταύρο Βαλασάκη και Κωνσταντίνο Παλαιολόγο. Το 1982 είχε απονεμηθεί στον Πιανίστα Δημήτρη Σγούρο. Το 1991 είχε απονεμηθεί στον Βιολονίστα Λεωνίδα Καβάκο. Το 2000 είχε απονεμηθεί στον Ζωγράφο Νικόλαο Φραντζολά. Την φετινή απονομή του βραβείου Leonardo da Vinci τιμά με την παρουσία του ο τ. Πρωθυπουργός, Πρόεδρος Α.Π. ε.τ. και Επίτιμον Μέλος του Ομίλου μας κύριος Ιωάννης Γρίβας, ο οποίος και θα απονείμει το βραβείο. Τον ευχαριστούμε ειλικρινά για την τιμή που μας κάνει και το κύρος που προσδίδει με την παρουσία του στο βραβείο Leonardo da Vinci. Ευχαριστούμε επίσης όλους εσάς τους παρευρισκόμενους στην σημερινή εκδήλωσή μας στην βράβευση ενός νέου Έλληνα καλλιτέχνη.

Αγαπητοί φίλοι, επιθυμώ, με τη σειρά μου, να καλωσορίσω στη χώρα μας τους επισκέπτες από τους 9 ροταριανούς ομίλους της Ευρώπης και να τους ευχαριστήσω για την τιμή της παρουσίας τους. Και, βέβαια, τον οικοδεσπότη της εκδήλωσης, τον πρεσβυγενή μας Ροταριανό Όμιλο Αθηνών, για την άψογη διοργάνωση και τη συμμετοχή του γενικότερα στον θεσμό του Πανευρωπαικού Βραβείου Leonardo Da Vinci. Με ξεχωριστή χαρά και υπερηφάνεια, είμαστε σήμερα συγκεντρωμένοι εδώ, Ροταριανοί και φίλοι στο ιστορικό κτίριο της Παλαιάς Βουλής των Ελλήνων, για να τιμήσουμε και να αναγνωρίσουμε δημόσια την αριστεία που επέδειξε ο κλαρινετίστας Διονύσης Γραμμένος. Στις μέρες μας, συχνά μπορεί να απονέμονται διακρίσεις σε ατομικό ή συλλογικό επίπεδο για διάφορες πράξεις, όμως σπάνια εντρυφούμε στην έννοια της βράβευσης ή το βαθύτερο νόημα αυτής της πράξης και για τον βραβευόμενο και για τον βραβεύοντα. Αν αφιερώναμε έστω και λίγα λεπτά στην έννοια θα συνειδητοποιούσαμε ότι η βράβευση – η δημόσια αναγνώριση γενικότερα – αποτελεί κορυφαία κοινωνική λειτουργία.

Κι αυτό γιατί αναγνωρίζοντας την αριστεία κάποιου συνανθρώπου μας σημαίνει συγχρόνως ότι μοιραζόμαστε ένα κοινό αξιακό πλαίσιο, ένα πλαίσιο που χαρακτηρίζεται από τις ίδιες αξίες, τα ίδια ιδανικά, τα ίδια κοινωνικά πρότυπα. Συγχρόνως, δεσμευόμαστε δημόσια σε αυτά τα κοινά ιδανικά και θέτουμε ως διηνεκή στόχο μας τη διαφύλαξή τους. Πιστεύω αταλάντευτα ότι η δημόσια δέσμευση μίας κοινωνίας σε κοινά αποδεκτά ιδανικά είναι πολύ σημαντικό δομικό στοιχείο της. Πιστεύω ακράδαντα επίσης ότι η διαφύλαξη αυτών των ιδανικών είναι ακόμη πιο σημαντική σήμερα, που το αξιακό μας σύστημα κινδυνεύει και το ηθικό ποιόν της κοινωνίας μας απειλείται. Τώρα, που η διεθνής οικονομική κρίση θέτει σε δοκιμασία την υπομονή, την ψυχραιμία και τη σύνεσή μας, οφείλουμε να διαφυλάξουμε ακόμη περισσότερο το ήθος, την αξιοπρέπεια και τον αλληλοσεβασμό. Τώρα, οφείλουμε να συνεχίζουμε να αποδίδουμε τα εύσημα σε όσους διακρίνονται γιατί μόνον έτσι θα συντηρούμε τις κατάλληλες συνθήκες για να εξασφαλίσουμε ότι θα έχουμε άριστους και στο μέλλον.

Βραβεύοντας κάποιους ανθρώπους, δημιουργούμε πρότυπα, καλλιεργούμε την ευγενή άμιλλα, ωθούμε κάθε άνθρωπο να προσπαθήσει για το καλύτερο, να μην εφησυχάζει με το λιγότερο, να θέτει τον πήχυ όλο και πιο ψηλά για τον ίδιο, αλλά και τις επόμενες γενιές. Αγαπητέ Διονύση σε συγχαίρω. Σε διαβεβαιώ ότι δικαιούσαι να νιώθεις τη μεγαλύτερη περηφάνια για τη βράβευσή σου. Εύχομαι να συνεχίσεις και να παλέψεις για ακόμη λαμπρότερες διακρίσεις στο μέλλον. Σας ευχαριστώ.

Γιώργος Κατσαρός, Διονύσης Γραμμένος, Ιωάννης Γρίβας και Βασίλης Βάρσος

Αγαπητοί Ροταριανοί, Κυρίες και Κύριοι, έχω την μεγάλη χαρά να σας παρουσιάσω τον κ. Διονύσιον Γραμμένο, έναν ξεχωριστό νέον όχι μόνο διότι είναι ταλέντο εις την μουσική, εις το κλαρινέτο, αλλά και ένα σπουδαστή των θετικών επιστημών και δη αριστούχον.

Ο Διονύσιος Γραμμένος γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1989. Φοίτησε στο 12ο Δημοτικό σχολείο, στο 5ο Γυμνάσιο – Λύκειο Κέρκυρας, από όπου αποφοίτησε αριστούχος, και μπήκε ως αριστούχος στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, στο τμήμα Φυσικής. Από 8 ετών σπούδασε μουσική στη Φιλαρμονική Εταιρεία Κέρκυρας. Τον Μάιο του 2008, σε ηλικία 18 ετών, εκπροσώπησε την Ελλάδα και απέσπασε το Α΄ βραβείο στον διεθνή διαγωνισμό Eurovision Young Musicians 2008, συμπράττοντας ως σολίστ με την Συμφωνική Ορχήστρα της Βιέννης, διάκριση που πρώτη φορά απονέμεται σε πνευστό όργανο, στην ιστορία του διαγωνισμού.

Έκτοτε, έχει παίξει ως σολίστ με όλες τις Κρατικές Ορχήστρες της χώρας μας, καθώς και με την Συμφωνική Ορχήστρα της Ραδιοφωνίας της Νορβηγίας, τη Συμφωνική Ορχήστρα της Ραδιοφωνίας και τη Φιλαρμονική Ορχήστρα της Σόφιας και συνεργάζεται με σύνολα μουσικής δωματίου τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό.

Στα άμεσα σχέδιά του περιλαμβάνεται συνεργασία με το Mozar Quartett Salzburg και το Tobias String Quartet, περιοδεία στην Ιαπωνία τον Δεκέμβριο του 2009, ενώ για το 2010 και 2011 το πρόγραμμά του προβλέπει κοντσέρτα στη Σουηδία με τα σύνολα Nordic Chamber Orchestra και Swedish Wind Ensemble, υπό τη διεύθυνση του Christian Lindberg, συμμετοχή στο κύκλο «Διεθνώς Βραβευμένοι Σολίστ» που διεξάγεται στη Βιέννη, συμπράττοντας με την Ορχήστρα της Βιέννης (Wiener Kammer Orchester), συμμετοχή στο κύκλο για Νέους Σολίστ που οργανώνει το Auditorium du Louvre (Παρίσι) και συνεργασία με τα σύνολα μουσικής δωματίου Berliner Philharmonia Quartett και Borodin Quartet. Τον Μάρτιο του 2009, εμφανίστηκε ως σολίστ με την Συμφωνική Ορχήστρα του Δήμου Αθηναίων, στην Ισπανία, στο Auditorio Nacional de Musica de Madrid, παρουσία της Βασίλισσας Σοφίας της Ισπανίας. Τον Ιούνιο του 2008, τιμήθηκε με Χρυσή Πλακέτα από τον Δήμαρχο Αθηναίων Νικήτα Κακλαμάνη, ενώ, από τον Σεπτέμβριο του 2008, είναι μέλος της Συμφωνικής Ορχήστρας του Δήμου Αθηναίων. Τον Ιανουάριο του 2009, αποφοίτησε με άριστα από το Ωδείο Αθηνών και από το Σεπτέμβριο του 2009 θα φοιτήσει στη Μουσική Ακαδημία της Βαιμάρης Φραντς Λιστ, όπου κατ' εξαίρεση του δίνεται η δυνατότητα να φοιτήσει και να δώσει εξετάσεις για το πτυχίο του σε 3 χρόνια μόνο, αντί 5 που είναι τα έτη σπουδών. Αυτός είναι ο Διονύσιος Γραμμένος που βραβεύουμε σήμερα και εμείς τα μέλη του Ροταριανού Ομίλου Αθηνών είμεθα υπερήφανοι διά τον εξαίρετον Έλληνα μουσικό.

Dear rotarians friends, ladies and gentlemen, authority, dear governor of district 2470 of Rotary International Mari Delivoria, dear past district governors, dear rotarians and friend of Greece, dear president of Rotary Club Athinai Mr. Vassilis Varsos. The Leonardo Da Vinci prize was founded 35year ago by Piero Scarselli on the occasion of the fifty anniversary of our Club.

On behalf of Piero and of all rotarian friends of Florence i express the wormest regards to all the rotarian friends in this thirty fifth meeting, here in Athens and my best thanks to our hosts. The prize comes back in Athens for the thirty fifth time. Athens is the historical capital of Europe, a city with a “long fashinatings history”, where political thought, theatre, the arts, philosophy, architecture, reached an epic zenith. No other city better than Athens, the origin of western civilization, could represent the soul of our prize, where each nation gives its contribution of traditions in a circle of the common rotarian faith and european culture. Named after Leonardo Da Vinci, a true universal genious, bathed in the renaissance culture which is the basis of european culture, the prize in its lifetime has witnessed the regognition of the merits of many young people in different fields fostered by this great maestro: art, music, medicine, sciences, architecture.

Many young people for whom the prize has served as recognition for what they had done and as incentive to work even better. Rotary Club Firenze is proud to having collect many clubs, but expecially a group of friends, in a very spirit of rotarians and Europeans. Long life to our Leonardo prize, congratulations to the winner and many thanks to rotarians friends of Athinai for the nice organization. Thank you very much.

Πέρασε σχεδόν ένας χρόνος από την ημέρα, που δεν θάταν ούτε άστοχο, ούτε υπερβολικό να πω, άλλαξε τη ζωή μου. Η περσινή βράβευση ήταν η αρχή μίας χρονιάς μεστής εμπειριών, πλούσια σε χαρές αλλά και υποχρεώσεις. Αναλογιζόμενος τα όσα συνέβησαν αυτό το διάστημα, με την πολυτέλεια που δίνει ο χρόνος που μεσολάβησε ώστε να τα βλέπω πιο ψύχραιμα, χαίρομαι που έκλεισα τα αυτιά μου στις παραινέσεις των αγαπημένων μου προσώπων και των καθηγητών μου να στραφώ στην επιστήμη, αφού το μέλλον των καλλιτεχνών είναι αβέβαιο.

Στην άκρη του μυαλού μου υπήρχε μία φράση της Κάλλας που σε δύο γραμμές συμπύκνωνε όσα σκεφτόμουν και ένοιωθα: «Η μόνη μου επιθυμία είναι να αγωνιστώ για την τέχνη όσο κι αν αυτό μου στοιχίσει». Η καλλιτεχνική μου πορεία με δικαίωσε και γνωρίζω ότι αυτοί που με αγαπούν χαίρονται που διαψεύσθηκαν. Παραμένει ωστόσο θέμα ανοικτό για συζήτηση και προβληματισμό η υποβάθμιση της αξίας της τέχνης στην εποχή μας. Οι βραβεύσεις των νέων καλλιτεχνών είναι σίγουρα μία αρχή…

Η τιμή απόψε είναι μεγάλη, η χαρά και η ικανοποίηση. Η αίσθηση του χρέους μου όμως ακόμα μεγαλύτερη. Να συνεχίσω να υπηρετώ την τέχνη της μουσικής, να γίνομαι συνεχώς καλύτερος, να ανταποκρίνομαι στις προσδοκίες σας.

Θα ήθελα να ευχαριστήσω την  επιτροπή που με επέλεξε για την απονομή του βραβείου Leonardo da Vinci και ιδιαίτερα τον αείμνηστο Ευάγγελο Μέξη και τον μουσικοσυνθέτη κ. Γιώργο Κατσαρό. Σας ευχαριστώ όλους θερμά

Ο Κλαρινετίστας Διονύσιος Γραμμένος παρουσιάζοντας ένα σύντομο, αλλά εκλεκτό μουσικό πρόγραμμα

Το Κουαρτέτο του Δήμου Αθηναίων

Η πρώτη απονομή έλαβε χώρα στην Φλωρεντία στις 13 Απριλίου 1975. Ο βραβευθείς ήταν ο Αμερικανός Ζωγράφος Ben Long, προταθείς από τον μαέστρο Pietro Annigoni. Στην αίθουσα Salone de’ Duecento του Palazzo Vecchio έγινε η απονομή του βραβείου από τον τ. Πρόεδρο του Δ.Ρ. Giampaolo Lang.

Το 1976 στην Τούρ της Γαλλίας, το βραβείο δόθηκε στον νεαρό Ιστορικό Τέχνης της Αναγέννησης Jean Guillaume, μαθητή του Andre Chastel, κατά τη διάρκεια τελετής στο Κάστρο Amboise, την κατοικία του Βασιλιά Francis I, προστάτη του Λεονάρντο.

Το 1977 ο Δήμαρχος Αθηναίων Ιωάννης Παπαθεοδώρου επιδίδει το βραβείο σε δύο ανερχόμενους Γλύπτες, τον Σταύρο Βαλασάκη και τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο. Η τελετή έγινε στην Αίθουσα της Ελληνικής Αρχαιολογικής Εταιρείας.

Το 1978 ο Δρ. Otto Prohaska έλαβε το βραβείο στη Βιέννη από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Rudolf Kirchschläger. Η τελετή πραγματοποιήθηκε στο Palais Schwarzenberg, όπου ήταν επίσης παρούσα η Υπουργός Επιστημονικής Έρευνας Hertha Firnberg.

Ο πρώτος κύκλος ολοκληρώθηκε και η απόλυτη επιτυχία των τεσσάρων ετησίων απονομών του Βραβείου, ο συνακόλουθος εκτεταμένος ενθουσιασμός, καθώς και η αδελφική φιλία που ενώνει τους τέσσερις Ροταριανούς Ομίλους, σήμαινε ότι έπρεπε το Βραβείο να διασχίσει και άλλα σύνορα. Η πολιτιστική σημασία του, η δυνατότητα επίτευξης μιας κοινής, χρήσιμης, αποτελεσματικής και σημαντικής πρωτοβουλίας, η συμβολική αξία μιας ευχάριστης και υπερβολικά αναμενόμενης ετήσιας συνάντησης μεταξύ Ροταριανών από διάφορες ευρωπαϊκές χώρες, ώθησε και άλλους Ευρωπαϊκούς Ροταριανούς Ομίλους να ζητήσουν την ένταξή τους στο Βραβείο Leonardo da Vinci. Έτσι και άλλοι Ροταριανοί Όμιλοι συντάχθηκαν μαζί με τους τέσσερις ιδρυτικούς Ομίλους του Βραβείου, με την ακόλουθη σειρά: Μαδρίτη το 1979, Βρυξέλλες το 1983, Λονδίνο και Βύρτσμπουργκ το 1984, Άμστερνταμ το 1987.

Ο δεύτερος κύκλος ξεκίνησε με την επιστροφή του βραβείου στη Φλωρεντία: Ο κριτικός της μουσικής Leonardo Pinzauti πρότεινε τον δεκαπεντάχρονο βιολιστή Alberto Bologni, μαθητή του Maestro Sandro Materassi, ένα γνωστό όνομα μεταξύ των βιολιστών παγκοσμίως. Η τελετή πραγματοποιήθηκε, για ακόμη μια φορά, στο Salone de'Duecento στο Palazzo Vecchio, στις 21 Απριλίου 1979. Το έτος αυτό εισήλθε στο θεσμό ο Ρ.Ο. Μαδρίτης.

Η επιλογή που έγινε το 1980 από τον Ροταριανό Όμιλο Tours της Γαλλίας ήταν ιδιαίτερα σημαντική από επιστημονικής πλευράς. Στο Château d'Artigny το βραβείο απονεμήθηκε από τον πρ. Πρωθυπουργό Michel Debréστον στον νεαρό Ιολόγο Claude Naudion για τη δημιουργία διαγνωστικού τεστ και εμβολίου κατά της λοιμώδους ηπατίτιδας.

Το 1981 ο Ροταριανός Όμιλος Μαδρίτης απένειμε το βραβείο στον γεωλόγο-υδρολόγο Ferdinando López Vera, συγγραφέα, μεταξύ άλλων, του ενδιαφέροντος «Άτλαντα των υδραυλικών πόρων της Λατινικής Αμερικής». Το βραβείο δόθηκε από τον Πρύτανη του Πανεπιστημίου της Μαδρίτης.

Το 1982 στην πόλη των Αθηνών και συγκεκριμένα στο Κτίριο της Παλαιάς Βουλής, ο τ.Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Τσάτσος απένειμε το βραβείο στον δωδεκάχρονο πιανίστα Δημήτρη Σγούρο, του οποίου η φήμη είχε ήδη περάσει τα σύνορα της χώρας, καθώς είχε δώσει συναυλία στη Νέα Υόρκη των Η.Π.Α. με την Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα.

Το 1983 στη Βιέννη, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας απένειμε το βραβείο στην αίθουσα τελετών του Palais Schwarzenberg, στον Dr. Ingeborg Hochmair για τις σημαντικές μελέτες και ανακαλύψεις στην ανάπτυξη και δοκιμή κοχλιακών προσθέσεων. Το έτος αυτό εντάσσεται στο θεσμό του βραβείου ο Ροταριανός Όμιλος Βρυξελλών.

Το 1984, στο Palazzo Vecchio, ο Δήμαρχος της Φλωρεντίας απένειμε το βραβείο στον πυρηνικό φυσικό Giovanni Bonvicini, ο οποίος προτάθηκε από τον καθηγητή Antonino Zichichi, ο οποίος ως επιβλέπων Καθηγητής στο Ευρωπαϊκό Κέντρο Πυρηνικής Έρευνας στη Γενεύη είχε τον Giovanni, αρχικά ως φοιτητή και στη συνέχεια ως βραβευμένο μέλος μιας ομάδας που ασχολήθηκε με πειράματα σε "ακτίνες ουδετεροειδών ευρέως φάσματος". Οι Ροταριανοί Όμιλοι Λονδίνου και Βύρτσμπουργκ εντάχθηκαν αυτή τη χρονιά ως συναθλοθέτες στο Βραβείο.

Ο πρ. Pρωθυπουργός της Γαλλίας Michel Debré, το 1985, στο Κέντρο Jean de Ockeghem στη πόλη Tours, επέδωσε το βραβείο στον αρχιτέκτονα Patrick Blettery, συγγραφέα ενός επαναστατικού έργου για μια υποβρύχια πόλη: ένα φανταστικό έργο στο στυλ του Leonardo da Vinci.

Το 1986, στο Αμφιθέατρο του Palais des Académies των Βρυξελλών, ο τιμηθείς με το Βραβείο Νόμπελ Καθηγητής Ylia Prigogine απένειμε το βραβείο L. d. Vinci σε δύο φυσικούς: τον Δρ. Baidyanath Misra, απόφοιτο του Πανεπιστημίου του Δελχί που διευθύνει ένα τμήμα των Διεθνών Ινστιτούτων Φυσικής και Χημείας που ιδρύθηκε από τον Ernest Solvay, και στον Dr. Yves Elskens, Καθηγητή στο Καθολικό Πανεπιστήμιο του Louvain. Η έρευνα των δύο βραβευθέντων συνέβαλε στη μελέτη "μη αναστρέψιμων διαδικασιών στη στατιστική μηχανική".

Το 1987 ο Ροταριανός Όμιλος Λονδίνου οργάνωσε τη 13^η ετήσια απονομή του Βραβείου Leonardo da Vinci σε μια ατμόσφαιρα και ένα σκηνικό που ενίσχυσε τις παραδόσεις των Ροταριανών στην άλλη πλευρά του καναλιού. Το σημαντικότερο σημείο της τελετής απονομής ήταν όταν ο διάσημος βιολιστής Sir Yehudi Menuhin παρουσίασε τη νεαρή Σκωτσέτζα μουσικό στα κρουστά Evelyn Glennie και ο Λόρδος Δήμαρχος Sir David Rowe-Ham της απένειμε το Βραβείο. Το έτος αυτό εντάχθηκε στο θεσμό του βραβείου ο Ροταριανός Όμιλος Άμστερνταμ.

Ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα ήταν η απονομή του βραβείου στο Würzburg, όπου το 1988 ο Καθηγητής T.H. Ο Schiebler παρουσίασε τον Δρα Dietrich Lorke από το Αμβούργο, έναν παθολόγο, ο οποίος αφιέρωσε την έρευνά του στις διαταραχές της ανάπτυξης του εγκεφάλου. Στο υπέροχο "Kaisersaal der Würzburger Residenz", με τοιχογραφίες του Tiepolo, το βραβείο απονεμήθηκε από τον Καθηγητή W. Wild, Υπουργό Πολιτισμού και Επιστημών της Βαυαρίας.

Το 1989 το βραβείο επέστρεψε στη Μαδρίτη όπου ο Καθηγητής Severo Ochoa, βραβευμένος με Νόμπελ Ιατρικής, στους χώρους του Aula Magna του Real Monasterio de El Escorial, απένειμε το βραβείο στον Βιοχημικό Dr. Julián Agut Sánchez, συγγραφέα σημαντικών ερευνών σχετικά με τη σύνδεση μεταξύ νευροδιαβιβαστών και μεμβράνης φωσφολιπίδιων, καθοριστικό παράγοντα στις γεροντικές παθολογίες.

Ο Ροταριανός Όμιλος Άμστερνταμ πραγματοποίησε την τελετή του βραβείου για πρώτη φορά στην έδρα του, το 1990. Στο ιστορικό Nieuwe Kerk, ο Καθηγητής Ronald de Leeuw, Διευθυντής του "Rijksmuseum Vincent van Gogh", παρουσίασε τον νεαρό γλύπτη Joost van der Toorn, ο οποίος παρέλαβε το βραβείο από τον Δήμαρχο του Άμστερνταμ E. van Thijn.

Στο εντυπωσιακό περιβάλλον του Θεάτρου του Ηρώδου του Αττικού, στους πρόποδες της Ακρόπολης, στην Αθήνα το 1991, ο Αντιπρόεδρος της Ελληνικής Κυβέρνησης Αθανάσιος Κανελόπουλος απένειμε το βραβείο στον βιολιστή Λεωνίδα Καβάκο, έναν βραβευμένο μαθητή επιφανών μαέστρων όπως ο Dmitri Shostakovich, Esa Pekka Salonen, Reymond Leppard και Mstislav Rostropovich.

Το 1992 το βραβείο επέστρεψε στη Βιέννη: Το αντικείμενο που επιλέχθηκε ήταν η οικολογία και πιο συγκεκριμένα "οικολογική οικοδόμηση σε αρμονία με τη φύση". Ο Δρ. Scholten, Ομοσπονδιακός Υπουργός Πολιτισμού απένειμε το βραβείο στον αρχιτέκτονα Helmut Deubner, ο οποίος σχεδίασε και ανήγειρε στη Βιέννη το συγκρότημα κατοικιών "Gaertnerhof", το οποίο, ως μοναδικό στον κόσμο, είναι ένα πρωτοποριακό έργο στον τομέα του οικολογικού κτιρίου.

Για άλλη μια φορά στη Tours της Γαλλίας οι εκδηλώσεις του Βραβείου το 1993. Ο Πρόεδρος της Γαλλικής Γερουσίας κ. René Monory απένειμε το βραβείο στον μηχανικό Frédéric Patat για τις σπουδές του στη διαστημική φυσιολογία και την ακουστική υψηλών συχνοτήτων, και την μελέτη λειτουργίας σχετικών οργάνων που εγκαταστάθηκαν για πρώτη φορά το 1982 στο Διαστημόπλοιο "Saliout7". Το χρηματικό ποσό του βραβείου το διέθεσε για την χρηματοδότηση ενός έργου που αφορά τον «πιεζοηλεκτρικό ανοσοανιχνευτή».

Το 1994 το βραβείο διοργανώθηκε ξανά στη Φλωρεντία, στο Salone de 'Cinquecento στο Palazzo Vecchio, όπου ο Πρύτανης του Πανεπιστημίου της Φλωρεντίας Καθηγητής Paolo Blasi επέδωσε το βραβείο στον νεαρό αρχιτέκτονα Fabrizio Rossi Prodi, ο οποίος προτάθηκε από τον καθηγητή Pierluigi Spadolini.

Το 1995 στην έδρα του Ρ.Ο. Βρυξελλών και συγκεκριμένα στο Charles Picqué, o Υπουργός της περιοχής της πρωτεύουσας των Βρυξελλών επέδωσε το βραβείο στον πιανίστα Johan Schmidt.

Το 1996 στο Λονδίνο, μετά την παρουσίαση του Jeremy Isaacs, Επιθεωρητού του Covent Garden, η H.E. ο Πρίγκιπας Φίλιππος του Εδιμβούργου απένειμε το βραβείο στην Joan Quinn, μια νεαρή συντάκτρια,  συγγραφέα ενός σατιρικού καρτούν για τη μακρά ιστορία της Μεγάλης Βρετανίας. Η εκδήλωση έγινε στο Παλάτι του Μπάκιγχαμ.

Την επόμενη χρονιά, το 1997, στο Würzburg και συγκεκριμένα στο "Hofstuben der Festung" του Κάστρου Marienberg, που δεσπόζει στους λόφους της Franconia, ο S.K.H. Franz Herzog, απόγονος της οικογένειας Wittelsbach, Duchies of Bavaria, απένειμε το βραβείο στον Klaus Ospald, Διευθυντή μουσικού κουαρτέτου. Ο Staatsminister Dr. Thomas Goppel παρευρέθηκε στην τελετή.

Στη Μαδρίτη το 1998, μέσα στο υπέροχο Πάρκο Retiro-Jardines de Cecilio Rodríguez, ο Λόρδος Δήμαρχος Don María José Álvarez del Manzano απένειμε το βραβείο στον Eig Omada, δημιουργό εξαιρετικών σχεδίων.

Το 1999 στο Άμστερνταμ της Ολλανδίας, στην Oude Kerk, την παλαιότερη Εκκλησία της πρωτεύουσας, ο Δήμαρχος της πόλης επέδωσε το βραβείο στον νεαρό γλύπτη Benoît Hermans, ο οποίος προτάθηκε από τον Καθηγητή Leeuuw, Διευθυντή του Rijksmuseum.

Την επόμενη χρονιά, το 2000 οι εκδηλώσεις του βραβείου φιλοξενήθηκαν στην Αθήνα, όπου στο Κτίριο της Παλαιάς Βουλής, σήμερα Εθνικό Ιστορικό Μουσείο, ο ζωγράφος Νικόλαος Φραντζολάς τιμήθηκε με το βραβείο, το οποίο απένειμε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Στεφανόπουλος.

Ο μαθηματικός Renate Motschnig ήταν ο αποδέκτης του βραβείου 2001 που πραγματοποιήθηκε στη Βιέννη και το οποίο απονεμήθηκε στο "Festsaal der Universitat" από τον Καθηγητή Skalicky, Πρύτανη Σχολής Μηχανικών του Πολυτεχνείου.

Το 2002 στη Tours της Γαλλίας, ο κ. Hervé Novelli, μέλος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για την Περιφέρεια Turenna παραυρέθηκε στην εκδήλωση απονομής δίδοντας το βραβείο στον μηχανικό M. Frédéric Brochet, ο οποίος έκανε ενδιαφέρουσες σπουδές στον νέο τομέα της οινοποιίας-μηχανικής.

Το 2003, για πέμπτη φορά, το Βραβείο επέστρεψε στη Φλωρεντία και οι συναρπαστικές περιπέτειες του ανθρώπου στον αέρα και στο διάστημα επιλέχθηκαν για να εορτασθούν στο πλαίσιο συμπλήρωσης εκατό ετών από την πρώτη πτήση του ανθρώπου, όπου ο Λεονάρντο αφιέρωσε πολλές από τις παρατηρήσεις του. Προς τιμήν τόσων πολλών εξερευνητών του διαστήματος, ο Καθηγητής Mario Calamia, Γενικός Διευθυντής της Ιταλικής Υπηρεσίας Διαστήματος παρουσίασε τον αστροναύτη Roberto Vittori, ο οποίος συμμετείχε σε μια διαστημική πτήση. Το βραβείο απονεμήθηκε από τον Ιταλό Υπουργό Άμυνας.

Το 2004 το βραβείο Leonardo da Vinci γιόρτασε τα τριακοστά γενέθλιά του. Η τελετή πραγματοποιήθηκε στις Βρυξέλλες, όπου ο Βαρόνος Philippe Roberts-Jones, μόνιμος γραμματέας της Real Academy του Βελγίου απένειμε το βραβείο στην Françoise Rosier για το εξαιρετικό και διακεκριμένο έργο της στη συντήρηση και αποκατάσταση έργων ζωγραφικής.

Μια άλλη γυναίκα τιμήθηκε με το βραβείο στο Λονδίνο το 2005. Ο Sir Nicholas Goodison, στο εντυπωσιακό περιβάλλον της Εταιρείας Goldsmiths, απένειμε στην Sidsel Dorph-Jensen το βραβείο για τις ασημένιες χειροποίητες δημιουργίες της. Ο Martin Dru Drury, Πρόεδρος της Εταιρείας Goldsmiths έκανε την παρουσίαση της βραβευθείσας.

Το 2006, η απονομή του βραβείου πραγματοποιήθηκε ξανά στο Würzburg και στο υπέροχο "Hall of the Emperor" στο Castle Residence, όπου ο πρ. Πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Γερμανίας Roman Herzog απένειμε το βραβείο στη Ιταλίδα Βιολόγο Rebecca Basile, για την ενδιαφέρουσα έρευνα της σχετικά με την κοινωνική συμπεριφορά των μελισσών. Στο Würzburg, κατά τη διάρκεια της συνάντησης των Προέδρων των συναθλοθετών Ροταριανών Ομίλων και της Γενικής Γραμματέας του Βραβείου αποφασίστηκε να γίνει δεκτό ως νέο μέλος του Βραβείου Leonardo da Vinci ο Ροταριανός Όμιλος Δουβλίνου.

Το 2007, στη ζεστή ατμόσφαιρα της Μαδρίτης και συγκεκριμένα στο Real Casa de Correos, ο Don Santiago Grisolía, βραβευμένος με το Βραβείο Νόμπελ για τις μελέτες του στον τομέα της βιοχημείας, παρουσίασε τον Don Emilio Benito García για το έργο του στη πρόοδο της μελλοντικής νοσοκομειακής νοσηλευτικής. Ο Υπουργός Υγείας της Μαδρίτης του απένειμε το βραβείο.

Η 34η ετήσια απονομή του Βραβείου Leonardo da Vinci διοργανώθηκε το 2008 στο Άμστερνταμ. Κατά τη διάρκεια μιας υπέροχης τελετής στη Muziekgebouw aan't IJ, στη νέα και εντυπωσιακή αίθουσα συναυλιών, ο Καθηγητής Ronald Plastrek, Υπουργός Παιδείας, Πολιτισμού και Επιστημών, απένειμε στον νεαρό αρχιτέκτονα Ties Rijcken το βραβείο για το έργο του "πλωτά σπίτια".

Το 2009, στην εντυπωσιακή αίθουσα του Εθνικού Ιστορικού Μουσείου των Αθηνών, το βραβείο απονεμήθηκε στον Κλαρινετίστα Διονύσιο Γραμμένο. Τον τιμώμενο παρουσίασε ο Μουσικοσυνθέτης Ροτ. Γιώργος Κατσαρός, ενώ το βραβείο απένειμε ο τ.Πρωθυπουργός της Ελλάδος Ιωάννης Γρίβας.

Η απονομή του βραβείου το 2010 πραγματοποιήθηκε στη Βιέννη, την ένδοξη πόλη των Αψβούργων, στην υποβλητική αίθουσα εκδηλώσεων του Πανεπιστημίου. Αποδέκτης ήταν ο Julius Brennecke, ένας εξαιρετικός ερευνητής στον τομέα του γενετικού ρυθμιστικού μηχανισμού. Απονεμήθηκε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας της Αυστρίας Δρ. Heinz Fischer.

Το 2011, πραγματοποιήθηκε η 37η απονομή του Βραβείου Leonardo da Vinci στο Δουβλίνο, την πόλη που φιλοξένησε το Leonardo Leicester Codex. Η πρωθυπουργός της Ιρλανδίας Enda Kenny απένειμε το βραβείο στον νεαρό δημιουργό ταινιών David O’Reilly.

Το 2012 πραγματοποιήθηκε η 38η απονομή του βραβείου στη Tours της Γαλλίας, από τον Ρ.Ο. Tours, έναν από τους τέσσερις ιδρυτικούς Ομίλους του θεσμού. Αυτή τη χρονιά, ο Nicolas Monmarché, πρωτοπόρος μηχανικός στην έρευνα της πληροφορικής, τιμήθηκε με το βραβείο, το οποίο του απένειμε ο Yves Chauvin, βραβευμένος με Νόμπελ.

Το 2013, το βραβείο γιόρτασε τα 39α γενέθλιά του και η Φλωρεντία φιλοξένησε τις ετήσιες εκδηλώσεις για 6η φορά. Στο υπέροχο Salone de ’Cinquencento, η Dr. Maria Cristina Acidini, Sovrintender του Florentine Museum Site, απένειμε στον Nicola Salvioli το βραβείο για το εξαιρετικό και διακεκριμένο έργο του στη διατήρηση και αποκατάσταση της πολιτιστικής κληρονομιάς έργων από μέταλλο.

Η απονομή του βραβείο το 2014 πραγματοποιήθηκε στις Βρυξέλλες, όπου ο Καθηγητής Hervé Hasquin, Πρόεδρος της Κριτικής Επιτροπής και Πρύτανης του Πανεπιστημίου των Βρυξελλών, στους χώρους του διάσημου Palais des Académies, απένειμε το βραβείο στην ιστορικό Monique Weis, μια νεαρή κοπέλα, ειδικό στά έργα του 16ου αιώνα.

Το 2015, ο Ροταριανός Όμιλος του Λονδίνου, ο παλαιότερος Ροταριανός Όμιλος στην Ευρώπη, διοργάνωσε την τελετή για 4η φορά. Στον υπέροχο χώρο του Goldsmiths Hall, έναν από τους κρυμμένους θησαυρούς του Λονδίνου, ο Καθηγητής Robin Williamson, πρ. Πρόεδρος της Βασιλικής Ιατρικής Εταιρείας, απένειμε το βραβείο στον John Saunders, έναν νεαρό χειρουργό, για την πρωτοποριακή του έρευνα στον καρκίνο του οισοφάγου.

Στη γοητευτική ατμόσφαιρα του Würzburg, το 2016, η 42η απονομή του Βραβείου γιορτάστηκε για τέταρτη φορά στην πόλη. Στην Αίθουσα Εκδηλώσεων του Πανεπιστημίου Ludwig Maximillian, ο Καθηγητής Bernhard Fischenich και ο Διοικητής της Ροταριανής Περιφέρειας απένειμαν το βραβείο στον Stephan Bush, επιστήμονα διαστημικής επιστήμης και τεχνολογίας για τις καινοτόμες ανακαλύψεις του στους δορυφόρους.

Το 2017, η Μαδρίτη καλωσώρισε τους Ροταριανούς στο Real Academia Espanola de Lengua για την 43η απονομή του βραβείου Leonardo da Vinci. Ο Guillermo Garcia-Calvo, ένας φημισμένος νέος Διευθυντής Όπερας, έλαβε το βραβείο από τον Antonio Mosquera, Πρόεδρο της Οργανωτικής Επιτροπής, για την ενασχόλησή του σχετικά με την Τετραλογία του Wagner και την Ιταλική Όπερα. Στη Μαδρίτη, κατά τη διάρκεια της συνάντησης των Προέδρων των Ροταριανών Ομίλων και της Γενικής Γραμματέας του Βραβείου αποφασίστηκε να γίνει δεκτό ως νέο μέλος του βραβείου Leonardo da Vinci ο Ροταριανός Όμιλος Κοπενχάγης Δανίας, ο οποίος είχε υποβάλει την αίτησή του κατά τη διάρκεια της συνάντησης στο Würzburg.

Το 2018 το βραβείο επέστρεψε στο Άμστερνταμ για τέταρτη φορά. Οι Ολλανδοί Ροταριανοί φίλοι διοργάνωσαν την εκδήλωση σε έναν υπέροχο χώρο, το Rijksmuseum, όπου μπορεί να θαυμάσει κάποιος την εξαιρετική τέχνη της Ολλανδικής Χρυσής Εποχής. Όλοι οι Πρόεδροι των συναθλοθετών Ροταριανών Ομίλων, που συμμετείχαν στην εκδήλωση, απένειμαν το βραβείο στον Boyan Slat, ο οποίος εφηύρε ένα σύστημα καθαρισμού, χρησιμοποιώντας τα ωκεάνια ρεύματα, για να λύσει το πρόβλημα της πλαστικής ρύπανσης των θαλασσών.

Το 2019, η Φλωρεντία εόρτασε την 500η επέτειο του θανάτου του Λεονάρντο ντα Βίντσι και ο Ροταριανός Όμιλος Φλωρεντίας φιλοξένησε τις εκδηλώσεις του βραβείου για 7η φορά στην ιστορία του. Τιμήθηκε η Ing. Simona Crea, στον τομέα της Βιοϊατρικής Μηχανικής. Η εκδήλωση απονομής έλαβε χώρα στο Palazzo Vecchio.

Το 2020 ο Ροταριανός Όμιλος Wien-Ring ακύρωσε τις εκδηλώσεις του Βραβείου λόγω των περιοριστικών μέτρων μετακίνησης εξ αιτίας του κορωνοϊού. Ο ίδιος Όμιλος θα διοργανώσει την απονομή του Βραβείου τον Μάϊο του 2021 διαδικτυακά, ώστε να μετάσχουν όλοι οι συναθλοθέτες Όμιλοι.